ROZDZIAŁ 18

Mariusz

Cały tydzień staramy się przygotować do meczów w Bełchatowie jak najlepiej. Trenujemy ciężko, ale nie na tyle, by kogokolwiek przeforsować. Na pierwszym miejscu stawiamy zdrowie, bo musimy przystąpić do spotkań wszyscy, bez żadnego wyjątku. Na całe szczęście udaje nam się to i już po pierwszym gwizdku czuję, że ogromna gula w gardle powoli zaczyna się odblokowywać. Mam wrażenie, że tylko u mnie, bo przegrywamy dwa sety pod rząd, a kibice mają miny, jakby szli na ścięcie. Mimo to dopingują nas głośno, a nam udaje się wygrać trzeciego seta, czwartego, a potem piątego. Tym samym przedłużamy pojedynek ćwierćfinałowy i wszyscy skaczemy z radości.
            Leżę z Lilką w mojej sypialni i bawię się jej włosami, a ona maluje jakieś wzorki na mojej koszulce. Nie widzę jej miny, choć bardzo bym chciał, ale wystarczy mi jej bliskość, żeby zapomnieć o nerwach, zmęczeniu i całym świecie dookoła. Moje życie znowu wróciło do normalności.
            - Dziękuję - szepczę.
            Ostrowska przewraca się tak, że brodę opiera o mój mostek i patrzy mi prosto w oczy, starając się wyczytać z nich te niewypowiedziane słowa.
            - Za co? - pyta, gdy nie odnajduje odpowiedzi, a ja nie kwapię się do dalszych wyjaśnień.
            - Za to, że jesteś - odpowiadam. - Za to, że dzięki tobie przypomniałem sobie, że ja też mogę być dla kogoś ważny i znów zrozumiałem, że jestem coś wart. Za to, że akceptujesz moje wady, ciągłe wyjazdy. Za to, że jesteś tutaj ze mną.
            Czekoladowe tęczówki Lilki znikają za szklistą zasłoną, a ja z przerażeniem obserwuję, jak się podnosi. Boję się, że ją wystraszyłem albo powiedziałem coś nie tak, ale ona, ze łzami płynącymi po policzkach, całuje mnie namiętnie.
            - Jesteś cudowny, Maniek. Nigdy nie możesz o tym zapomnieć - stwierdza między pocałunkami. - Obiecaj mi, że nigdy o tym nie zapomnisz.
            - Obiecuję - mruczę, przyciągając ją do swojej klatki piersiowej. - Nawet jeśli zapomnę, będę miał obok ciebie, a ty mi o tym przypomnisz.
            Całuję ją w czubek głowy i nic już nie mówię, czekając, aż zacznie płytko oddychać, tym samym dając mi znak, że zasnęła. Dopiero wtedy pozwalam sobie na odpłynięcie do krainy Morfeusza, bo jestem pewien, że Lilka już tam na mnie czeka.
            Kolejnego dnia wiemy, że musimy zagrać lepiej niż Resovia. Oczywistym jest, że wyjdą na ten mecz bardziej skupieni, żeby zakończyć rywalizację już teraz, ale my ani myślimy odpuścić. Nie możemy się poddać. Wygrywamy pierwszego seta i zaczynamy wierzyć w nasze możliwości. Rzeszowianie starają się ostudzić nasz zapał, wygrywając na przewagi drugiego, ale kolejne dwa są już zapisane na nasze konto. Wyrównujemy stan rywalizacji i czeka nas piąty mecz w Rzeszowie.
            Praktycznie nie mam czasu na relaks, bo ostro przygotowujemy się do tej najważniejszej batalii. Stres też wkrada się w nasze szeregi, ale staramy się rozwiać go jednym dowcipem. Najczęściej pada on z ust Winiara, który chyba nocami i dniami śledzi wszystkie możliwe strony, bo sypie żartami jak z rękawa.
            Żegnam się z Lilką mało optymistycznie, lecz ona ciągle powtarza, że w nas wierzy. Nie mogę jej zawieść, więc wsiadam do autokaru Skry zmotywowany najbardziej w tym roku. Nawet przez myśl nie przeszło mi w poprzednim sezonie, że będziemy musieli bić się już w ćwierćfinale z Resovią. W półfinale, finale - podejrzewałem to. Ale w takim momencie rozgrywek?
            Nie wchodzimy w mecz dobrze. Przegrywamy pierwszego seta, przegrywamy drugiego seta, a w trzecim łapiemy ostatnią okazję i wygrywamy. Opadają z nas negatywne emocje, czujemy się silni, więc kolejnego wygrywamy kolosalną różnicą punktów. Tie-break nie jest prosty. Po obydwu stronach siatki zaczynają grać emocje. Wszystko ma się rozstrzygnąć w jednym secie, w dodatku takim, który rozgrywany jest do piętnastu punktów. Nie wierzę, że którykolwiek siatkarz czuje się komfortowo z taką myślą.
            Przegrywamy trzema punktami, do żadnego z nas to nie dociera. Czujemy, że jeden punkt mógł zaważyć o tym, żebyśmy już nie dali wydrzeć sobie tego prowadzenia, ale możemy tylko gdybać. Plińskiego zdecydowanie ponoszą emocje, a ja nie wiem, czy powinienem go uspokajać, czy może iść do Zatora, który siedzi ze łzami w oczach na krzesłach dla rezerwowych zawodników. A może powinienem podejść do Aleksa, który ukrywa twarz w dłoniach i nie chce na nikogo spojrzeć? Mam taki mętlik w głowie, że zwyczajnie siadam na ziemi, żeby wpatrywać się w parkiet. Po chwili dołącza się do mnie Michał.
            - Dociera to do ciebie? - pyta, spoglądając na mnie smutnymi, niebieskimi oczami. Kręcę głową, bo nie chce mi się nawet odpowiadać. - Do mnie też nie. To wszystko mogło wyglądać inaczej. To my mogliśmy się cieszyć. To my mogliśmy grać o medale. Pierwszy raz od...
            - Proszę cię, przestań - przerywam mu wreszcie. - Osiągnąłem ze Skrą wszystko. Teraz muszę przełknąć gorycz porażki. Chodź do szatni.
            Pomagam mu wstać z boiska i razem kierujemy się do miejsca, gdzie znajduje się większość naszych kolegów. Cisza, która panuje w pomieszczeniu, definiuje wszystko. Żaden z nas nie chce teraz słuchać podniosłych słów pocieszenia, czasem słychać tylko ciche „kurwa” wypowiedziane pod nosem przez któregoś z chłopaków. Wszyscy wychodzą i powoli kierują się do autokaru, a ja jeszcze zostaję i rozglądam się, czy na pewno niczego nie zostawiłem. Wesołe głosy Resoviaków za drzwiami powodują, że jestem jeszcze bardziej zdenerwowany na siebie. W końcu nie wytrzymuję, chwytam buta i rzucam nim przez całą długość szatni, tak że uderza o przeciwległe drzwi do łazienki. Po chwili dołączam do niego drugiego buta, koszulkę, spodenki, a gdy chwytam bluzę, czuję czyjąś dłoń na ramieniu.
            - Maniek, idziemy.
            Winiarski zbiera moje rzeczy, wrzuca je do torby treningowej i pokazuje mi ruchem głowy, że mam iść przed nim. Czuję się jak dziecko złapane na gorącym uczynku, więc grzecznie podążam na zewnątrz. W autokarze nie odzywam się ani słowem, smaruję tylko post na Twitterze i wiadomość do Lilki, że mam się dobrze. Mijam się z prawdą, ale nie chcę, żeby zamartwiała się faktem, iż mam beznadziejne samopoczucie.
            Wracamy w ciszy. Większość z nas leży z zamkniętymi oczami, ale wątpię, żeby spali. Ja też w końcu delektuję się ciemnością, a mimo wszystko ciągle myślę. Rozkładam mecz na czynniki pierwsze, staram się zrozumieć nasze błędy. Nic mi z tego nie przychodzi, tylko denerwuję się jeszcze bardziej i sam nie wiem, czy na siebie, czy na ludzi wokół. Dojeżdżamy do Bełchatowa bardzo późno, więc proponuję Winiarowi, żeby przyszedł na te kilka godzin do mnie, a dopiero rano wrócił do Częstochowy. Michał zgodziłby się, gdyby nie fakt, że na parkingu czeka już na niego Dagmara, drzemiąca w samochodzie. Winiarski puka w szybę cicho, a kobieta i tak podskakuje przerażona. Odblokowuje drzwi i wychodzi, żeby uściskać swojego męża. Obserwuję ich ze znaczącej odległości, więc tylko macham Winiarskim na pożegnanie, pieszo kierując się do mieszkania.
            Lilka śpi w sypialni, po cichu się rozbieram, biorę prysznic, a potem kładę obok niej, od razu szczelnie obejmując ją ramionami. Czuję, jak zaciska dłoń na mojej koszulce. Opieram policzek o czubek jej głowy i nareszcie udaje mi się zasnąć, choć nie są to do końca spokojne sny.
            Budzę się, gdy Ostrowskiej już przy mnie nie ma. Nie dziwię się, dochodzi południe, ale musiałem odespać noc w autokarze. Wchodzę zaspany do salonu, a dziewczyna siedzi przed telewizorem i skacze po kanałach. Dosiadam się do niej, a kiedy przelatuje nam przed oczami Polsat Sport, mam ochotę znów czymś rzucić, bo pokazują nasz wczorajszy mecz.
            - Jak się czujesz? - pyta zatroskana, gdy opieram głowę na jej ramieniu.
            - Bywało lepiej... - odpowiadam zgodnie z prawdą. - Posłuchaj, chciałbym wziąć tutaj dzisiaj Arka. Dawno się z nim nie widziałem, a wasza obecność może mnie skutecznie uspokoić.
            Czuję, że pod wpływem moich słów się spięła, ale kiedy podnoszę głowę i patrzę na nią, widzę tylko szeroki uśmiech.
            - Dobry pomysł. Załatw to, a ja pójdę zrobić obiad.
            Chcę jej pomóc, ale ona już znika z mojego pola widzenia. Biorę szybki prysznic, a potem dzwonię do Pauliny. Po naszej ostatniej kłótni nie rozmawialiśmy ze sobą, wymienialiśmy jedynie krótkie wiadomości o Arku. Nie jest zachwycona moim pomysłem, ale nie może się nie zgodzić, bo biorę ją na litość - proszę, żeby się zgodziła, bo spotkanie z Arkiem jest jedyną rzeczą, która może osłodzić mi gorycz porażki. Mówi, że przywiezie go za godzinę, ale muszę odwieźć go wieczorem. Przystaję na tę propozycję.
            Sycę się obecnością Lilki, póki nie słyszymy dzwonka. Dopiero wtedy pozwalam jej odsunąć się ode mnie, a sam wstaję i idę do drzwi. Paulina stoi za progiem z delikatnym uśmiechem, a Arek od razu podbiega, by wtulić się w moje nogi. Podnoszę go do góry i całuję w czółko.
            - Dziękuję, że go przywiozłaś - odzywam się pierwszy.
            - Nie ma za co. Gratuluję dwóch wygranych w Bełchatowie. Szkoda, że się wam nie powiodło. Zasłużyliście na ten awans - mówi, starając się mnie nie urazić. - Do zobaczenia wieczorem.
            Zamykam za nią drzwi, stawiając przy okazji synka na ziemi. Pomagam mu się rozebrać, a on trajkocze jak najęty o tym, że oglądał mnie w telewizji. Cieszę się z tego powodu i prowadzę go do salonu, gdzie od razu wpada w ramiona Lilki.
            Dla osobnika z zewnątrz moglibyśmy wyglądać jak szczęśliwa rodzina, gdy Arek rysuje obrazki, Lilka mu pomaga, a ja staram się przygotować coś do jedzenia. Dopiero kiedy siadamy przy stole, żeby zjeść zrobioną przeze mnie jajecznicę, a Arek zaczyna opowiadać o domu, przepaść między rodziną Wlazłych, a parą Mariusz-Lilka staje się rzeczywista.
            - Tato, wrócisz do nas do domu? - pyta synek. - Lilka też mogłaby z nami zamieszkać, mamy wolny gościnny pokój!
            Uśmiecham się, bo cieszy mnie troska chłopczyka o dziewczynę. Jednocześnie pod stołem kładę dłoń na kolanie Ostrowskiej.
            - Wiesz, to nie jest takie proste - odpowiadam. Czuję, jak Lilka splata swoje palce z moimi. - Nie umiemy z mamusią dojść do porozumienia, a chyba lepiej, że się nie kłócimy?
            - Ale mama już się nie spotyka z wujkiem Konradem, bo powiedziała, że teraz najważniejszy jestem ja i ty! - mówi Arek.
            Nie wiem, jak zareagować na takie rewelacje, więc spoglądam na Lilkę, ale ona ma równie zdezorientowaną minę, co ja. Nie spodziewaliśmy się, że chłopczyk powie coś takiego, nie mamy pojęcia, co mu odpowiedzieć, ale on - jak to małe dzieci - zaraz zaczyna opowiadać o czymś zupełnie innym.

Liliana

Czas ćwierćfinałów był bardzo napiętym okresem w moim życiu, w większości z zupełnie innych powodów niż emocjonujące mecze. Ostatecznie Skra przegrała, a Mariusz mocno to przeżywa. Przecież jest w tej drużynie od tylu lat, po takich wspaniałych zwycięstwach niełatwo przyzwyczaić się do myśli o porażce. Dlatego nie dziwię się, gdy następnego dnia oznajmia, że chce spotkać się z Arkiem. Na początku spinam się z tego powodu, ale po chwili przywdziewam zadowoloną maskę i stwierdzam, że idę zrobić obiad. W oczekiwaniu na przyjazd małego Wlazłego napawamy się swoją obecnością, a w mojej głowie ciągle krążą natrętne myśli o tym, że już dawno nie powinno mnie tu być, że już dawno powinnam zostawić ich rodzinę w spokoju. Ale nie potrafię tego zrobić, gdy Maniek na każdym kroku daje mi do zrozumienia, jak bardzo jestem dla niego ważna. Swoim odejściem zraniłabym i jego, i siebie, a tego przecież nie chcę. Mariusz pozwolił mi odżyć na nowo, dzięki niemu odnalazłam swoje miejsce na ziemi i uwierzyłam, że jeszcze coś dobrego może mnie spotkać. Jak mogę tak po prostu, z dnia na dzień, pozbawić samą siebie sensu życia?

Obserwując szczęśliwego Arka i uśmiechniętego Mariusza moje poczucie winy z każdą chwilą narasta, nie mogę wyrzucić z głowy myśli, że przeze mnie tak rzadko się widują. Gdy malec zaczyna pytać Mariusza, kiedy wróci do domu, moje serce pęka na miliony małych kawałeczków. Ukrywam to pod pozorem zdziwienia, ale tak naprawdę mam ochotę zacząć głośno szlochać i krzyczeć, że życie jest niesprawiedliwe.

- Napiłbym się kakao – stwierdza trzylatek, gdy we trójkę siedzimy w salonie i oglądamy jakąś bajkę.

- My w ogóle mamy w domu kakao? – pyta zdezorientowany Mariusz.

- Chyba nie – odpowiadam. – Pójdę do sklepu – proponuję i wstaję z kanapy.

- Nie, Lilka, ja pójdę. Pięć minut beze mnie wytrzymacie, nie? – zwraca się do synka.

- Ale wróć szybko, tatusiu! – rozkazuje Arek i uśmiecha się uroczo.

Wracam na kanapę, siadam obok małego i dalej oglądamy bajkę, a Wlazły wychodzi do sklepu. Przez kilka minut siedzimy w ciszy, którą przerywa malec.

- A ty, Lilka, myślisz, że tata wróci kiedyś do naszego domu? – pyta z nadzieją w głosie i oczach.

- Kiedyś na pewno – odpowiadam, czując, jak gula w moim gardle szybko się powiększa. Przełykam głośno ślinę, ale Arek jeszcze nie rozumie, co to oznacza.

- Bo wiesz, ja bym bardzo chciał, żeby tatuś już wrócił. Żebyśmy znów bawili się w super-bohaterów, żeby Oliwier do nas przyjeżdżał, a nawet żeby tak obrzydliwie całował mamę. – Ostatnie stwierdzenie budzi we mnie jednocześnie śmiech i ból. W oczach trzylatka zauważam pojedyncze łzy.

- Ej, mały, co jest?

- Nic – odpiera, przecierając oczka. – Chciałbym, żeby to „kiedyś” było już teraz.

- Nie martw się. To „kiedyś” nadejdzie już niedługo. Gwarantuję ci to.

Wiem, co mówię, bo w tym momencie podejmuję jedną z najważniejszych decyzji w moim życiu. Ten ckliwy moment przerywa nam powrót Mariusza z paczką kakao w ręku. Wieczorem Wlazły odwozi syna, a ja siedzę przed telewizorem i ciągle rozmyślam. W mojej głowie toczy się wojna pomiędzy tym, co powinnam, a tym, czego pragnę. Prawdopodobnie nie myślałabym nad tym wszystkim tak intensywnie, gdyby jedyną rodziną Mariusza była Paulina, wtedy wybór pozostawiłabym jemu, wtedy o tej sytuacji bym mu opowiedziała, ale jest Arek. Dziecko, które nie zrobiło nic złego i zasłużyło na to, żeby mieć pełną rodzinę. Nie mam pewności, że jeśli odejdę, to rodzina Wlazłych znów będzie szczęśliwa, ale mam pewność, że to nie ja będę przyczyną ich rozłąki i problemów.

Próbuję powstrzymać spływające do oczu łzy, ale niewiele mi z tego wychodzi. Powstrzymuję to jednak, gdy słyszę dźwięk klucza przekręcanego w zamku. Mariusz rozbiera się i siada obok mnie na kanapie, a ja wtulam się w jego miękkie i ciepłe ramię, wiedząc, że ten sielankowy stan nie potrwa zbyt długo. Tego wieczoru sama proszę się o jak najwięcej chwil namiętności, chcę zapamiętać to wszystko jak najlepiej. Smak jego warg, kolor i głębię jego oczu, każde słowo szeptane podczas pocałunku, a przede wszystkim jego promienny uśmiech, który jest odpowiedzią na mój delikatny ruch warg. Gdybym tylko mogła, zostałabym w jego ramionach do końca świata i niczym się nie przejmowała, ale życie jest dużo brutalniejsze, niżbym tego pragnęła.

Kolejne dni zlewają się w jedną, niemal identyczną, niczym niezakłóconą całość. Cieszę się ostatnimi dniami w obecności Mariusza. W głowie mam już plan, jak to wszystko rozegrać, żeby jak najmniej bolało. Podczas wyjazdu bełchatowian na drugi mecz z Lotosem nie potrafię usiedzieć na miejscu, mam przemożną ochotę wygadać się i wypłakać w czyjeś ramię. W akcie desperacji zrywam się z kanapy, chwytam kurtkę i biegnę do mieszkania Makowskiego. Tym razem drzwi otwiera mi on, całkowicie ubrany. Gdy tylko wchodzę do pomieszczenia, rzucam się w ramiona przyjaciela i trwam przez kilkadziesiąt sekund w tym uścisku. Rozbieram się i ciągnę go na kanapę do salonu, gdzie zazwyczaj spędzaliśmy miło czas. Siada obok mnie, a ja opieram głowę o jego ramię. Jest zdziwiony moim nagłym przypływem emocji, ale chyba też nieco go to cieszy. Mnie również, bo tęskniłam za naszymi przyjacielskimi relacjami.

Po trzydziestu minutach wychodzi, żeby zrobić nam herbatę, a ja nadal siedzę jak zaczarowana i wpatruję się w ścianę. Od przybycia w ogóle się nie odezwałam, ale po prostu potrzebuję czyjejś obecności. Wraca z kuchni z dwoma kubkami, siada obok mnie i patrzy na mnie poważnym wzrokiem.

- Powiesz w końcu, co się stało? – pyta nerwowo. – Ostatni raz byłaś tak przybita, jak wróciłaś z Warszawy.

- Miałeś rację – odpowiadam lakonicznie.

- W czym? – dopytuje zdezorientowany.

- Powinnam była uważać na swoje uczucia, w ogóle powinnam była uważać…

- Lilka, możesz jaśniej? Przecież jeśli mi nie powiesz, to ci nie pomogę.

Zgodnie z jego własną prośbą opowiadam mu dokładnie całą sytuację. Wszystko od początku, od momentu zamieszkania z Mariuszem. Każdy ważniejszy dla nas dzień, to jak stopniowo się do siebie zbliżaliśmy, nasz pocałunek w Sylwestra i decyzję o podjęciu próby bycia razem w ten pokręcony sposób, kończąc na wizycie Pauliny i rozmowie z Arkiem. Rafał patrzy na mnie z niedowierzaniem, prawdopodobnie wyrzuca sobie, że nie zdołał tego w odpowiednim momencie powtrzymać.

- Wybacz, że cię nie posłuchałam…

- Ale byliście szczęśliwi. – Zaskakuje mnie tym stwierdzeniem. – Nawet nie wiesz, jak bardzo pozytywna energia biła od waszej dwójki, kiedy tylko jedno było w pobliżu drugiego. Gdyby nie on pewnie byś się w życiu nie podniosła, a on gdyby nie ty też by ciągle rozpamiętywał błędy. Daliście sobie nadzieję i wolę walki.

- Nie masz mi tego za złe? – pytam zdziwiona.

- Lilka, co mam mieć ci za złe? To, że znalazłaś osobę, która pomogła ci odnaleźć na nowo sens życia, że wróciła stara dobra Lilka?

- Nie wiem, Rafał, nie wiem… Nie byłeś zadowolony z tego wszystkiego.

- Po prostu wiedziałem, że kiedyś nadejdzie właśnie taki moment jak ten, że jesteś zbyt dobrym człowiekiem, żeby rozbić ich rodzinę i nawet jeśli Mariusz nie będzie chciał wracać do Pauliny, to ty go do tego zmusisz. Ale teraz wiem, że to było wam obojgu potrzebne. Rozstanie będzie was bolało, ale wyjdziecie z tego silniejsi i zmotywowani do dalszego życia.

- Więc sądzisz, że podjęłam słuszną decyzję?

- Tak, Liluś – stwierdza i przytula mnie mocno do siebie. – Znajdziesz jeszcze swoje szczęście, może nie będzie to tak mocna więź jak z Filipem, czy tak czysta i piękna jak z Mariuszem, ale w końcu odnajdziesz kogoś, kto cię pokocha całym sercem. Pamiętaj, że jestem przy tobie, choćby nie wiem co.

Rozmowa z Rafałem pozwala mi ostatecznie podjąć decyzję i zebrać w sobie siły, by doprowadzić mój plan do skutku. Przede mną ostatnie dwa tygodnie z Mariuszem, potem wszystko pryśnie jak mydlana bańka, świat już nigdy nie będzie taki sam.

Siedzę w swoim pokoju i brzdąkam na gitarze, wpatrując się w widok za oknem. Nie potrafię się powstrzymać przed śpiewaniem „Zawsze tam gdzie ty”. Ta piosenka jest klamrą ostatnich trzech lat mojego życia. Na niej skończyła się moja miłość z Filipem, od niej zaczęło się moje uczucie do Mariusza. Nie umiem przy niej nie płakać, dlatego mój głos drży, a struny gitary drżą bardziej niż zazwyczaj. Nie zauważam nawet, jak Mariusz wraca z Gdańska, i siada na skraju łóżka, wpatrując się we mnie. Nie pytam, czy wygrali, to nie ma dla mnie w tej chwili znaczenia. Po raz pierwszy nie interesuje mnie nastrój Wlazłego, nie interesuje mnie to, czy jest głodny, czy nie. Zamknęłam się we własnym przesiąkniętym bólem świecie i za żadne skarby nie chcę z niego wyjść. Łzy spływają strumieniami po moich policzkach, a ja siedzę na kolanach Mariusza, który kołysze mnie uspokajająco. Gdy kładzie mnie do łóżka, nie pyta, czy wszystko w porządku, po prostu kładzie się obok mnie, czule mnie całuje, wtula w mój obojczyk, szepcząc, że nigdy mnie nie zostawi, a ja wybucham jeszcze większym płaczem, lecz po kilkunastu minutach zasypiam.

~*~

Repugnance: Z racji tego, że Commi ma nas gdzieś i pojechała wygrzewać się pod palmami, a mnie zostawiła samiusieńką w Polsce, jesteście skazani tylko na mnie oraz moje humory. Więc proszę się nie śmiać z tego, że mam łzy w oczach zawsze, gdy czytam ostatnie rozdziały tej historii. Pocieszę was: będzie jeszcze gorzej! Do następnego :* Ach, no i jak mogłabym zapomnieć: WŁOSI! ♥