ROZDZIAŁ 12

Liliana

            Od dwóch tygodni mieszkam z Mariuszem i po raz pierwszy od dawna czuję się wolna, niekontrolowana, ale jednocześnie bezpieczna. Wspomnienia z tego felernego wieczoru nie nawiedzają mnie zbyt często, dotychczas musiałam jedynie złożyć zeznania obciążające tych dwóch idiotów. Okazało się, że to recydywiści z wyrokami za rozboje i inne tego typu uczynki. Trafić na nich mogła każda kobieta w Bełchatowie, ale oczywiście padło na mnie. Nawet nie chcę zastanawiać się, co by mogło się stać, gdyby Mariusz i Michał nie przybyli w porę. Chyba ktoś tam na górze nade mną czuwa i za wszelką cenę nie pozwala, by stało mi się coś złego. Z perspektywy tych kilku miesięcy widzę doskonale, że to nie Rafał jest teraz moim aniołem stróżem, a właśnie Wlazły.

            Uśmiecham się pod nosem na tę myśl, spoglądając nieprzerwanie na zaśnieżone, wieczorne, bełchatowskie ulice. Światła latarni odbijają się w pokrywach białego puchu nadając mu wyjątkowy blask, a ja siedzę na parapecie w pokoju gościnnym Mariusza, czyli teraz w pewnym sensie moim, z kubkiem malinowej herbaty w dłoni i po raz setny rozmyślam nad wszystkim, co działo się od czasu mojego przyjazdu do Bełchatowa. A działo się wiele, przyjeżdżałam tu jako osoba kurczowo trzymająca się przeszłości, nieustannie ją wspominająca i zupełnie niepatrząca w przyszłość, a jutro wyjadę, oczywiście tylko na święta, jako osoba, która żyje nadzieją, że jutro będzie lepiej, że są osoby, dla których warto żyć, że wszystko w życiu ma jakiś cel. W ostatnim czasie może rzadziej wspominam Filipa, większość nocy przesypiam spokojnie, ale on nadal jest w moim sercu. Wiem już, że muszę iść do przodu, bo stojąc w miejscu, przemieszczam się w tył, a to do niczego nie prowadzi. Nie mogę zupełnie zapomnieć, to fakt, ale nie powinnam też uzależniać swojego życia od tego, co działo się dwa lata temu. Nadszedł czas, by w końcu zaakceptować świat taki, jakim w tej chwili jest.

            - A ty jeszcze nie śpisz? – Z zamyślenia wybudza mnie pytanie Mariusza, który wchodzi do mojego pokoju.

            - Nie jest znowu tak późno, żebym musiała spać, poza tym lubię sobie czasem pomyśleć – odpowiadam.

            - Czasem? – Unosi do góry jedną brew w geście zwątpienia, co wzbudza we mnie śmiech. – No, czemu się śmiejesz?

            - Słodki jesteś z tą miną myśliciela – stwierdzam pogodnie.

            - A ty jesteś urocza, gdy się uśmiechasz.

            Przetwarzam w myślach jego słowa i nawet nie zauważam, kiedy podchodzi do okna, wyjmuje mi kubek z dłoni i zaczyna mnie bezczelnie łaskotać. Zna na wylot moje czułe miejsca, więc nie przestaję się śmiać, chichoczę jak wariatka, a jego to coraz bardziej bawi. W końcu, gdy nie mogę już złapać oddechu, daje mi spokój i siada na moim łóżku, a ja po chwili do niego dołączam.

            - Popatrz, już pojutrze Wigilia – oznajmia melancholijnie.

            - Strasznie szybko ten czas leci, jeszcze niedawno był wrzesień, a ja dopiero tu przyjeżdżałam. – Poddaję się temu nastrojowi.

            - Przyjazd tutaj był twoją najlepszą decyzją w ostatnim czasie.

            - A myślałam, że zamieszkanie z tobą. – Uśmiecham się ironicznie.

            - To też – stwierdza i przyciąga mnie do siebie, szczelnie opatulając swoim silnym ramieniem.

            Następnego dnia budzę się wcześnie rano, żeby spokojnie zdążyć na PKS do Warszawy. Przed wyjazdem chcę jeszcze spotkać się z Rafałem, aby z nim poważnie porozmawiać, nie chcę wyjeżdżać bez pożegnania, nie chcę spędzać świąt, wiedząc, że mój najlepszy przyjaciel się o mnie martwi i jest zły na nas oboje. Zjadam szybko dwie kanapki, wypijam kawę, a na stole zostawiam Mariuszowi kartkę z życzeniami świątecznymi i informacją, że wrócę we wtorek wieczorem. Środę planujemy spędzić wspólnie z Arkiem. Mówiąc szczerze, zaskoczyła mnie taka decyzja Wlazłego, wiedziałam, że będzie chciał spędzić ten dzień wspólnie z synem, ale nie sądziłam, że mnie również uwzględni w tych planach. Cieszy mnie taki obrót spraw, bo uwielbiam małego, ale jednocześnie obawiam się reakcji Pauliny, jeśli przypadkiem się o tym dowie, a przecież małe dzieci wszystko rozpowiadają. Nie chcę być przyczyną kłótni pomiędzy Mariuszem, a jego żoną, nie chcę w ogóle być przyczyną kłótni i spekulacji. Poza sceną nie lubię być w centrum uwagi.

            Torbę z rzeczami zostawiam w przedpokoju, bo powinnam jeszcze zdążyć po nią wrócić, ale kartkę dla mojego współlokatora zostawiłam już teraz, ponieważ prawdopodobnie będzie już wtedy w drodze do Wielunia. Wychodzę na dwór, a pogoda wita mnie jakże przyjazną śnieżycą. Na całe szczęście na osiedle Rafała nie mam daleko i po kilkunastu minutach stoję już przed drzwiami jego mieszkania. Nie oddawałam mu kluczy, więc nie dzwonię, tylko po prostu wchodzę. W domu panuje zupełna cisza, jakby nie było tutaj nikogo od kilku dni, nigdzie nie ma porozrzucanych skarpetek czy podkoszulek, na suszarce ani w zlewie nie ma żadnych naczyń. W moim pokoju wszystko stoi tak, jak zostawiłam, gdy odjeżdżałam, tylko jest trochę więcej kurzu. Można wywnioskować, że nawet tu nie wchodził. Nie siedzę dłużej w pustym mieszkaniu, bo to nie ma sensu, wychodzę więc i udaję się w stronę baru, może tam go zastanę.

            Wchodzę do lokalu, który, o dziwo, jest otwarty. W niedzielę o ósmej rano? Jeśli tak się dzieje, to jest niemal pewne, że Rafał tam siedzi i jak zwykle coś sprawdza. Za barem jednak zastaję tylko Mariannę, barmankę, która pracuje tu od kilku miesięcy, a gdzieś po sali krząta się Marek, kelner i sprzątacz w jednym.

            - Jest może Rafał? – zwracam się do Marianny, która patrzy na mnie podejrzliwie.

            - Nie, nie ma go – odpowiada oschle.

            - A wiesz może, gdzie mogę go znaleźć?

            - Nie, nie wiem – odpowiada jeszcze bardziej oschle, a ja odchodzę, nie chcąc dostać jakąś szklanką w głowę.

            Gdy zmierzam w stronę drzwi, podbiega do mnie Marek.

            - Liliana, przepraszam cię za Mariannę. – Uśmiecha się pokrzepiająco. – Jest zła, bo Rafał zostawił nas samych na tydzień z barem i musieliśmy sobie jakoś radzić, a wiesz, każdy chce mieć święta.

            - Rafał zostawił was z tym samych?! – pytam zszokowana.

            - Tak, jakiś tydzień temu powiedział, że musi wyjechać, bo dłużej tak nie wytrzyma.

            - Ale dlaczego do mnie nie zadzwoniliście?

            - Marianna nie chciała twojej pomocy, twierdzi, że Makowski zachowuje się tak właśnie przez ciebie. – Potrząsam z niedowierzaniem głową. – Poza tym, cóż, ona wyraźnie coś do niego ma. – Kelner uśmiecha się znacząco, a ja odpowiadam podobnym uśmiechem.

            - Dobra, możecie wyjść, ja to wszystko ogarnę, a wy idźcie, w końcu za chwilę święta. Przepraszam was za Rafała, na pewno dostaniecie jakąś ekstra premię, jak tylko wróci.

            I Marianna, i Marek od razu zbierają się do wyjścia, życzę im jeszcze wesołych świąt, na co oni odpowiadają tym samym, a ja zostaję sam na sam z bałaganem w barze.

            Po dwóch godzinach sprzątania i remanentu wracam do mieszkania Mariusza, które, o zgrozo, jest otwarte. Miał wyjechać o dziewiątej, a tymczasem jest jedenasta. To podejrzane. Wchodzę ostrożnie do pomieszczenia, ale cały irracjonalny lęk znika, gdy widzę rozwalonego na kanapie Wlazłego.

            - Miało cię nie być! – mówię z wyrzutem, a potem mam ochotę uderzyć się w czoło za swój nietakt.

            - Wyganiasz mnie z mojego mieszkania? – pyta zaskoczony i jednocześnie rozbawiony.

            - Uznajmy to za niebyłe. – Uśmiecham się słodko. – Ale tak właściwie to czemu jeszcze nie jesteś w drodze do rodziców?

            - Czekałem na ciebie – odpowiada od niechcenia.

            - Ale po co? Zostawiłam ci kartkę, wracam we wtorek wieczorem, myślę, że wytrzymasz tyle beze mnie.

            - Zawiozę cię do Warszawy – oznajmia.

            - Nie ma mowy! Jedziesz do Wielunia, teraz, już, natychmiast i nie przejmujesz się mną.

            - Mały uparciuch – stwierdza, mierzwiąc mi jednocześnie włosy, co ja kwituję groźną miną. Najwyraźniej jednak nie jest tak groźna, jak powinna, bo Mariusz tylko się ze mnie dalej śmieje.

            - No, ja przynajmniej jestem mała, co ty masz powiedzieć? Nie dość, że uparty, to jeszcze wielki – odgryzam się mu, w co on chyba nie do końca wierzy.

            - Ty i twój cięty język, Ostrowska – odpowiada niewzruszony moimi słowami. – W takim razie pójdziemy na kompromis, zawiozę cię na dworzec, a potem każde uda się w swoją stronę.

            Po trzydziestu minutach żegnam się z Mariuszem w jego samochodzie i ruszam na PKS. Przez całą drogę obserwuję zmieniające się za oknem krajobrazy, każdy najmniejszy ruch pojedynczych chmur czy spadających z nieba płatków śniegu. Około piętnastej jestem w końcu w swoim mieszkaniu i mogę chwilę odpocząć. Mija zaledwie kilkanaście minut, a już słyszę dzwonek telefonu, to oczywiście rodzice pytają się, kiedy będę w domu. Oznajmiam szybko, że jutro rano, na co mama reaguje rozczarowaniem, ale ostatecznie mnie rozumie. Dziś wieczorem chcę jeszcze iść na cmentarz, żeby oszczędzić sobie chodzenia pomiędzy całymi familiami, które czynią z tego wesołą rodzinną wycieczkę. Ja chcę posiedzieć w spokoju przy grobie ukochanego i nieco się uspokoić.

            Szczelnie opatulona w puchową kurtkę, wełniane czapkę i szalik ruszam na cmentarz. Spacerując alejkami, biję się w pierś, że tak długo mnie tu nie było. Ostatni raz pomnik Filipa odwiedziłam na Wszystkich Świętych, a i tak była to wizyta krótka, bo w Bełchatowie czekały na mnie obowiązki. Wygląda na to, że czasy, gdy połowę dnia spędzałam na cmentarzu, minęły bezpowrotnie. I w pewnym sensie czuję z tego powodu ulgę.

            Dochodząc do pomnika, zauważam postać siedzącą na ławeczce, wpatrzoną w napis na nagrobku. To może być tylko jedna osoba, nie mylę się, bo gdy siadam obok, okazuje się, że to Rafał. Kilka minut siedzimy w ciszy, nawet na siebie nie spoglądając, ja skupiam się na zdjęciu Filipa i odmawiam modlitwę, a Makowski z zapartym tchem przygląda się nocnemu niebu. W końcu jednocześnie spoglądamy na siebie i szepczemy ciche: „Przepraszam”. Jest jak w jakiejś ckliwej komedii romantycznej, ale po tylu kłótniach i niedomówieniach chyba wolę takie rozwiązania niż kolejną ostrą wymianę zdań. Opieram się o jego bark, a on otacza mnie swoim ramieniem i przez kilka minut siedzimy w bezruchu, każde zamknięte w swoim świecie. Po zapaleniu znicza i krótkiej modlitwie zaczynamy kierować się w stronę wyjścia z cmentarza.

            Żadne z nas nie ma odwagi się odezwać, języki rozplątują się nam dopiero, gdy zapraszam Rafała do siebie. Cały wieczór rozmawiamy o wydarzeniach sprzed kilkunastu dni, ale staramy się robić to raczej na spokojnie, nie unosząc się gniewem, o dziwo, żadne z nas nie wybucha. Jest tak, jak powinno być. Ja przyznaję mu rację, że czasami zachowuję się nieodpowiedzialnie, a on przyznaje mi, że przesadza z kontrolą. I nawet jakoś znosi wiadomość o tym, że cały czas mieszkałam z Mariuszem i nie mam zamiaru tego zmieniać. Trochę bardziej widać po nim nerwowość, gdy oznajmiam mu, że nie wrócę z nim do domu po świętach, bo jadę dzień wcześniej, aby spotkać się z Mariuszem i jego synem, jednak i to jakoś akceptuje. Ja mu natomiast wypominam to, jak zostawił bar na głowie dwójki pracowników, co on kwituje pięknym: „Więcej pogadamy po świętach”. I na tym zamyka się całe nasze spotkanie, postanawiamy jeszcze trochę od siebie odpocząć i wrócić do tego wszystkiego po przybyciu do Bełchatowa. Jednak Makowski nie byłby sobą, gdyby na koniec, tuż przed opuszczeniem mojego mieszkania, nie poinformował mnie, że powinnam uważać na Mariusza, ale przede wszystkim na swoje uczucia. I, do cholery jasnej, on znowu ma rację.

            Dwa dni świąt z rodzicami mijają w zastraszająco szybkim tempie, nawet się obejrzeć nie zdążyłam, a już siedzę na dworcu i czekam na PKS do Bełchatowa. Rodzice wyglądali na szczęśliwych, że ich córeczka powoli wraca do siebie. Nigdy nie miałam z nimi wyjątkowo mocnego kontaktu, od zawsze byłam samodzielna, ale to nie zmienia faktu, że ich kocham i te dwa dni dużo dla mnie znaczą. Nawet oni stwierdzili, że jestem jakaś radośniejsza i lepiej wyglądam, więc zbytnio nie marudzili, gdy oznajmiałam, że muszę już wracać do Bełchatowa. Nie obyło się bez wścibskich pytań, ale jakoś zgrabnie z nich wybrnęłam, nie wspominając ani słowem o rzeczywistym powodzie tak szybkiego powrotu.

            Gdy wchodzę do mieszkania Wlazłego, jest około dwudziestej pierwszej, rzucam się na sofę w przekonaniu, że nikogo nie ma w domu. Nawet nie zauważam, kiedy przysypiam. Z drzemki budzi mnie delikatny dotyk męskiej dłoni i ciche: „Nie śpij, bo cię okradną”. Otwieram zaspane oczy, a przed sobą mam Mariusza, który chyba wyszedł przed chwilą spod prysznica, bo jeszcze ma mokre włosy i pachnie żelem pod prysznic.

            - Pijesz herbatę? – pyta po chwili. Kiwam potakująco głową i jeszcze nie do końca obudzona podążam za nim do kuchni.

Mariusz

            Czas spędzony z rodzicami w Wieluniu miał przypomnieć mi, dlaczego od małego lubiłem święta. W rzeczywistości jest wręcz przeciwnie, bo wracam do Bełchatowa szczęśliwy, że to wszystko się już skończyło. Niekończące się pytania taty o Paulinę i Arka tylko potęgują mój smutek, a zatroskany wzrok mamy doprowadza mnie do obłędu. Mam świadomość, że się o mnie troszczą i chcą, żebym jak najszybciej się podniósł, ale bez  ich obecności szło mi to o wiele lepiej. 

            Choć w planach miałem powrót wieczorem, to już o czternastej jestem w mieszkaniu. Pierwszy dzień świąt zazwyczaj spędzaliśmy u rodziców Pauliny, a siedząc samotnie kilka godzin w czterech ścianach uświadamiam to sobie dobitnie. Wyciągam więc butelkę wina, kładę się na kanapie w salonie i włączam telewizor. Przeskakuję po kanałach bezmyślnie, wszędzie puszczają typowo świąteczne programy, co doprowadza mnie do podirytowania. Wreszcie znajduję stację radiową, gdzie nie puszczają kolęd czy „Last Christmas” i zamykam oczy. Nie spostrzegam nawet, kiedy opróżniam całą butelkę, a zegar wybija dwudziestą trzydzieści. Uświadamiam sobie, że Lilka powinna niedługo wrócić, więc sprzątam cały bałagan w salonie i kieruję się do łazienki, żeby choć trochę się odświeżyć.

            Gorąca woda spływa po moim ciele, powodując przyjemne rozluźnienie mięśni. Przez chwilę udaje mi się zupełnie zapomnieć o panującej wszędzie atmosferze, ale to ukojenie nie trwa długo. Po niedługim czasie słyszę trzaśnięcie drzwi i wszystko do mnie wraca. Pośpiesznie się wycieram, by przywitać Lilkę jak najszybciej, lecz kiedy wychodzę, ona leży na kanapie z zamkniętymi oczami. Zastanawiam się, czy na pewno ją budzić, ale przecież nie może spać w salonie, więc podchodzę i kładę dłoń na jej ramieniu. 

            - Nie śpij, bo cię okradną - szepczę z szerokim uśmiechem, na co ona odpowiada rozchyleniem powiek. - Pijesz herbatę?

            Kiwa potwierdzająco, więc ruszam do kuchni wstawić wodę do gotowania. Po chwili dziewczyna pojawia się obok i siada przy stole, podpierając głowę na rękach.

            - Jak było w Warszawie? - pytam, stawiając przed nią kubek.

            Spogląda na mnie trochę nieprzytomnie, ale zaczyna opowiadać o tym, jak pogodziła się z Rafałem. Potem napomyka coś jeszcze o dwóch dniach z rodzicami, ale nie drąży tego tematu, więc ja także wolę się powstrzymać. Na pytanie: „A jak tobie minęły te dni?” wzruszam ramionami. Wyczuwa, że coś jest nie tak, bo chwyta moją dłoń i stara się nawiązać ze mną kontakt, choć uciekam wzrokiem we wszystkie możliwe strony. Wreszcie nie wytrzymuje i wstaje ze swojego miejsca, po chwili stając przede mną, zarazem chwytając moją twarz w dłonie i kierując ją tak, bym był zmuszony do spojrzenia na nią. Nie mam wyboru, więc zatapiam wzrok w czekoladowych tęczówkach, przy okazji wzdychając cicho.

            - Miewałem lepsze święta. Rodzice się o mnie martwią, ale zdecydowanie za bardzo naciskają. Dlatego wróciłem szybciej, niż planowałem.

            Ostrowska kiwa głową ze zrozumieniem, choć szczerze wątpię, żeby pojmowała, jak się teraz czuję. Trudno jest mi wytłumaczyć mamie i tacie, że prawdopodobnie mojego małżeństwa już nie da się uratować, bo oni wierzą w trwałość jednego związku małżeńskiego aż do śmierci. 

            - Wiesz co, Lilka, zmęczony jestem. Położę się już, a ty się wykąp i też zmykaj do łóżka, widać, że wykończyła cię ta podróż. A mogłem po ciebie przyjechać! - mówię z szerokim uśmiechem, co ona kwituje krótkim: „Jasne.” – No, a czemu by nie? Do Warszawy aż tak daleko nie jest.

            - Pewnie, że nie, ale nie płacę ci za szoferowanie - śmieje się. - Dobranoc, Maniek - rzuca jeszcze, zanim znika za drzwiami łazienki.

            Leżę w łóżku, wpatrzony w sufit. Obecność Liliany działa na mnie wyjątkowo dobrze: uspokajam się, wyciszam wszystkie emocje i przygotowuję się na jutrzejsze spotkanie. Długo nie zasypiam, ale gdy sen wreszcie przychodzi, nie dręczą mnie żadne koszmary. Budzę się rano wypoczęty i gotowy do całodniowej zabawy z synem. Przygotowując śniadanie nawet podśpiewuję pod nosem, przez co Lilka obdarza mnie szerokim uśmiechem. 

            - Widzę, że humor dopisuje, panie Wlazły - rzuca na przywitanie.

            - Wyjątkowo - potwierdzam, stawiając przed nią talerz z jajecznicą. - Arek powinien przyjechać niedługo.

            - Na pewno nie będę wam przeszkadzała? - pyta po raz kolejny, odkąd zapoznałem ją z moimi planami. Rozumiem, że może się czuć trochę niezręcznie, ale mimo wszystko nie zaproponowałbym jej spędzenia z nami czasu, gdybym tego nie chciał. Powtarzam jej to, a ona tylko wywraca oczami.

            Zaczynam tłumaczyć jej, że odkąd się poznaliśmy, jest ważnym elementem mojego życia, a odkąd się do mnie wprowadziła, to już w ogóle nie powinna mieć co do tego żadnych wątpliwości. Po raz pierwszy od dawna czuję, że jest ktoś, na kim mogę polegać, komu mogę się zwierzyć, kto nie będzie mnie osądzał. Sam się sobie dziwię, że jest to akurat ta rudowłosa dziewczyna, która przecież nie darzyła mnie zbytnią sympatią. Zaznajamianie Lilki z moimi przemyśleniami przerywa dzwonek do drzwi, na którego dźwięk obydwoje reagujemy tak samo: podskakujemy na swoich miejscach i rozglądamy się nerwowo.

            - Otworzę - oznajmiam, wstając ze swojego miejsca. Przemierzam korytarz na miękkich nogach, bo nagle cały spokój, który Lilka mi daje, ulatnia się, ustępując miejsca strachowi i tęsknocie. W przedpokoju robię kilka wdechów, dopiero potem je otwierając. 

            Paulina stoi w ciepłej, grubej, zimowej kurtce z futerkiem przy kapturze i wyciera zaparowane okulary, a Arek trzyma plecak Skry w jednej ręce, drugą obejmując nogę mojej żony. Puszcza wszystko na ziemię, kiedy mnie widzi i skacze na mnie, a ja w odpowiedniej chwili go łapię i mocno przytulam. Kobieta ubiera okulary na nos, po czym posyła mi delikatny uśmiech.

            - Wszystkie potrzebne rzeczy ma w plecaku - stwierdza, podając mi bagaż leżący na podłodze. - Odwieź go jutro przed południem, obiecałam mamie, że wpadniemy. Chyba, że chcesz zawieźć go od razu do moich rodziców.

            Wywracam oczami, widząc jej kpiące spojrzenie. Wie doskonale, że wolę unikać jej rodziny, szczególnie w takiej sytuacji. Jedynie babcia Pauliny była mi zawsze przychylna, z innymi moje relacje wyglądają różnie. 

            - Przywiozę go rano - odpowiadam. - Mam nadzieję, że miło spędziłaś święta.

            Dziwi ją moje miłe podejście, ale stara się nie dać tego po sobie poznać. W jednym zdaniu zawiera cały opis dwóch dni, ja odwdzięczam się jej czymś podobnym i żegnamy się ze sobą. Na odchodne kobieta całuje jeszcze naszego synka w czółko, życząc mu dobrej zabawy.

            Pozwalam Arkowi wbiec do salonu, a on od razu rzuca się Lilce na szyje, krzycząc: „Cześć, Lilka!” Dziewczyna śmieje się szczerze, a ja kładę rzeczy chłopczyka do mojej sypialni i pytam:

            - Kto ma ochotę na gofry?

            Arek i Lilka równocześnie wyrażają ogromne chęci, więc wyciągam wcześniej przygotowane ciasto z lodówki i uruchamiam gofrownicę. Synek w tym czasie wdrapuje się na krzesło.

            - Tatuś, a czemu nie było cię na kolacji? - pyta ze smutną minką. - Wolałeś jeść z Lilką?

            - Byłem z dziadkami na Wigilii, kochanie - odpowiadam, siadając obok niego i burząc jego fryzurę. - Lilka była ze swoimi rodzicami.

            - To jest czas dla rodziny, dlatego nie spędziłam go z twoim tatą - dopowiada Lilka.

            - To dlaczego tata nie był ze mną i mamą? 

            „Brawo za inwencję twórczą, Wlazły” - myślę, widząc zachodzące łzami oczy Arka. Staram się wymyślić jakieś dobre wytłumaczenie, nie podające prawdziwego powodu, ale wyręcza mnie w tym Liliana, tłumacząc mu, że czasami nie można spędzać świąt z jedną osobą i trzeba ją zostawić na rzecz innych. Chłopczyka chyba taka odpowiedź satysfakcjonuje, bo z miną myśliciela kiwa głową.

            - Ma to po tobie - stwierdza nagle Liliana.

            - Ale co? - pytam, stawiając na stole talerz pełen gofrów.

            - Te miny - chichocze, wskazując palcem na chłopczyka.

            Ma rację, widzę duże podobieństwo między nami. 

            - Ale ja jestem przystojniejszy! - oznajmia Arek, co wywołuje głośny śmiech Lilki, a moją zdziwioną minę. Młody, a już taki pewny siebie... Cieszy mnie to, bo mam nadzieję, że zajdzie dzięki temu daleko. Niech tylko potrafi walczyć o swoje wtedy, kiedy przychodzi odpowiednia na to chwila.

            Wybieramy się na spacer, bo za oknem przyjemnie prószy, a Arek nie może usiedzieć na miejscu i ciągle skacze po kanapie. Pomagam mu założyć ciepłą czapkę, a gdy już mamy wychodzić, on przypomina mi o nakryciu głowy. Lilka przyznaje chłopczykowi rację, mówiąc, że przecież muszę o siebie dbać, więc bez większego wyboru wyciągam wełnianą czapę z szafy. Spacerujemy ulicami Bełchatowa, podziwiając świąteczną scenerię.

            - Tato, pojedziemy niedługo do Oliwiera? - pyta nagle Arek, „fruwając” w powietrzu przy małej pomocy mojej i Lilki.

            - Pewnie! - zgadzam się. - Tylko najpierw będę musiał mieć trochę więcej wolnego, dobrze? Odwiedzimy wujka Michała, ciocię Dagmarę i Oliego. 

            - Ciocię Dagmarę nie... - mówi ze smutną minką. Przystaję w miejscu i dopytuję, dlaczego nie chce spotkać Dagi. - Bo ona ostatnio przyszła i krzyczały z mamą na siebie. Ale nie wiem, o co chodziło - dodaje szybko. - Ale wiem, że ciocia nie lubi wujka.

            - Jak to: „nie lubi wujka”? Przecież jest jego żoną! - przypomina Lilka.

            - Nie wujka Michała! - Arek wywraca oczami, a jego ton brzmi tak, jakby tłumaczył coś bardzo prostego, choć ani ja, ani Liliana nie pojmujemy, o czym mówi. - Wujka Konrada! Bo jak wychodziłem z wujkiem Konradem na plac zabaw, to zaczęła krzyczeć jeszcze bardziej.

             Przygryzam policzek od wewnętrznej strony, a wzrok wbijam w zachmurzone niebo. Czuję, że Ostrowska delikatnie ujmuje mnie pod ramię i drugą ręką zaczyna gładzić moją zaciśniętą w pięść dłoń. Szepcze ledwie dosłyszalnie: „Spokojnie, Maniek, tylko spokojnie.” Ma rację, tylko spokój może mnie uratować w takiej sytuacji. Choć ciężko mi się opanować, kiwam głową, żeby dać synkowi do zrozumienia, że go słucham. 

            - Tylko nie mów mamie, że ci powiedziałem, dobra? - pyta z nadzieją w oczkach, gdy już ruszamy dalej. - Mama mówi, że nie potrzebnie ci mówiłem o wujku Konradzie, a babcia to się cieszy. 

            Wdycham głośno powietrze nosem, by po chwili wypuścić je w uspokajającym oddechu ustami. Twarz Liliany tężeje i nawet Arek to zauważył, bo dopytuje się, czy powiedział coś nie tak. Kręcę przecząco głową, ale już po kilkunastu minutach ciągnę ich z powrotem do mieszkania. Arek myje się w łazience, a Lilka patrzy na mnie z troską w oczach.

            - Jak się czujesz?

            Wzruszam ramionami, chcąc uniknąć odpowiedzi, ale dziewczyna nie daje za wygrają i zastawia mi drogę.

            - Źle się czuję - mruczę. - Nie dlatego, że Paulina spędza czas w towarzystwie jakiegoś Konrada - prostuję. - Wkurza mnie fakt, że wciąga Arka w naszą wojnę i pozwala mu tyle czasu spędzać z jakimś obcym facetem.

            Nie mogę kontynuować, bo synek wraca do nas. Rozkłada się na moich kolanach, gdy siadamy przed telewizorem i instruuje nas, czego powinniśmy poszukać. Natrafiamy na jakiś film familijny, Arka on interesuje, a ja pozwalam sobie odpłynąć.

            Przez tyle czasu chciałem odbudować relacje z Pauliną. Tak usilnie się na tym skupiałem, że nawet nie spostrzegłem momentu, w którym ona zupełnie odcięła się ode mnie. Za bardzo na nią naciskałem? Czy to wszystko może być wyłącznie moją winą? Kątem oka ciągle obserwuję synka. Tylko ze względu na niego Paulina jeszcze nie wniosła o rozwód, sama mi to powiedziała. Gładząc Arka po włosach, przez głowę przemyka mi myśl, że może rozwód byłby najlepszym rozwiązaniem, ale jak szybko ten pomysł przyszedł, tak szybko go odpędzam. Nie mogę rozmyślać o takich sprawach. Muszę się skupić na tym, co dzieje się teraz i walczyć o siebie. Zaprzestaję usilnej walki o rodzinę Wlazłych, nadeszła pora walki o Mariusza i Arka Wlazłego.

~*~

Repugnance: Na wstępie chciałabym przeprosić, jeśli tekst w którymś miejscu będzie źle sformatowany, ale ze względu na pogodę mój internet szaleje i nie jestem do końca pewna, jak blog będzie wyglądał u Was. Ale mimo wszystko jesteśmy, chociaż z małym poślizgiem. Chciałabym Wam bardzo podziękować za miłe słowa pod poprzednim rozdziałem. Miałyście rację, nie powinnam przejmować się opinią jednej osoby, która nawet nie ma odwagi się podpisać. Dlatego wróciłam i jestem z tego powodu bardzo Wam wdzięczna. :) Do następnego rozdziału :*