ROZDZIAŁ 4

Liliana

Tej niedzieli nie rozpoczynam od filiżanki świeżej kawy o ósmej rano, lecz od kubka gorącej herbaty z sokiem malinowym o dziesiątej rano. Dziś w nocy spałam jak dziecko, takie rzeczy zdarzają się tylko, gdy jestem mocno przeziębiona, a gardło mam zdarte, ale w takie dni tym bardziej nie panuję nad emocjami. Dziwię się, gdy po kilku minutach dołącza do mnie dopiero przebudzony Rafał. Nigdy nie śpi tak długo, nawet w niedzielę. Uśmiecha się lekko w moją stronę i zaczyna robić śniadanie. Podaje mi swoją specjalność, jajecznicę z warzywami, pod nos i siada naprzeciwko mnie. Widzę, że coś go dręczy, że chce mi coś powiedzieć, ale w głowie ma milion myśli i mocno się waha, czy powinien to zrobić.

- Wiesz, śnił mi się dzisiaj Filip – wyrzuca w końcu z siebie. – Po raz pierwszy od wypadku – dodaje po chwili zawahania.

- Był szczęśliwy? – pytam, dziobiąc widelcem w talerzu.

- Chyba tak. Robił to, co kocha i był z tymi, których kocha. Pamiętasz nasz wyjazd nad jezioro po pierwszym roku studiów? – Przytakuję głową. – To była jego alternatywna wersja, bez aż takich atrakcji. Tęsknię za nim, tęsknię za tym wszystkim – mówi rozpaczliwie.

- Rozumiem, rozumiem aż za dobrze. Dlaczego? Dlaczego, do cholery jasnej, to on umarł, a nie ja?! – wybucham niekontrolowanym szlochem.

Rafał podchodzi do mnie i przyciąga do swojego torsu. Nie zwraca uwagi na to, że zaraz będzie miał całą mokrą koszulkę. Trwamy w tym stanie kilka minut, w końcu Makowski podnosi moją głowę i patrząc głęboko w moje oczy, mówi:

- Damy sobie radę. We dwójkę będzie łatwiej.

Do końca posiłku żadne z nas się nie odzywa, oboje krążymy w sieci wspomnień. Każde z nas widzi coś innego, ale wszystko kręci się wokół niego, wokół Filipa. Zmywam naczynia, a Rafał udaje się do łazienki. Gdy już oboje gotowi do życia na pełnych obrotach siadamy w salonie, Makowski patrzy na mnie niepewnie i oznajmia:

- Dzisiaj wieczorem siatkarze Skry chcą urządzić imprezę w moim barze...

- Mam ci pomóc, a potem zaśpiewać? – uprzedzam jego pytanie.

- Tak… Jeśli możesz. – Uśmiecha się słodko, a ja nie potrafię mu odmówić.

- Za pół godziny wyruszamy, żeby zrobić tam porządek – rozkazuję, a on ochoczo przytakuje.

Do lokalu nie mamy daleko, trzeba tylko wyjść z osiedla i skręcić w jedną z uliczek, by znaleźć się pod drzwiami baru Makowskiego. W niedziele otwarty jest tylko wieczorem, ale dziś będzie impreza specjalna, na wyłączność bełchatowskiego klubu. Wszystkie kelnerki i inni pracownicy baru mają wolne, Rafał zostaje z tym praktycznie sam, więc pomagam mu, mimo że nie do końca uśmiecha mi się całe to świętowanie. Zaczynamy od dekoracji, niezbyt wyrafinowanych, kilkadziesiąt ginących w przestrzeni baloników i jakiś transparent. Potem mój przyjaciel zajmuje się napojami, również tymi wyskokowymi, i jedzeniem, a ja walczę z nagłośnieniem i sprzętem, który jak zawsze lubi się ze mną kłócić. Gdy w końcu głośniki przetwarzają dźwięk, mikrofon nie piszczy, a gitara jest dostrojona, mogę zacząć próbę, choć powinnam się przez cały dzień nie odzywać.

- To, co śpiewamy, panie Makowski? – zwracam się do Rafała, który podnosi na mnie wzrok zza baru, ale zanim coś mówi, ktoś go uprzedza.

- „Zawsze tam gdzie ty”, od tego zawsze zaczynasz, prawda? – słyszę gdzieś z okolic wejścia do baru. Odwracam się w tamtą stronę, posyłam nerwowy uśmiech Wlazłemu i zaczynam śpiewać. Jestem speszona jak nigdy, a moje struny głosowe nie ułatwiają tego zadania, w połowie piosenki zaczynam chrypieć, aż w końcu prawie w ogóle tracę głos, chwilę potem wysiada mikrofon, a jakiś kabel się przepala.

- Cholera jasna – krzyczę ostatkami sił i podbiegam do Rafała. – Ja wiedziałam, że to się tak skończy, po prostu wiedziałam! – ryczę wściekła na zdezorientowanego Makowskiego. – Po co nam to było, co?

- Lilka, opanuj się. – Przygarnia mnie do siebie i trzyma w niedźwiedzim uścisku przez kilka minut, dopóki się nie uspokoję. Nie robię nic, próbuję się opanować, ale ten dzień to niekończące się problemy.

- No, koniec tych czułości! – grzmi Wlazły. O dziwo, robi to przez mikrofon. – Nagłośnienie już teraz powinno działać, ale z twoim głosem to nie wiem, co zrobić – stwierdza i uśmiecha się tak słodko, że aż odwzajemniam ten gest i po raz pierwszy tego dnia robię to szczerze.

- Napar cioci Krysi! – stwierdzam jednocześnie z Rafałem i chwilę potem oboje donośnie się śmiejemy, a Mariusz patrzy na nas jak na kosmitów. Podchodzi do baru i teraz stoimy tam już we trójkę.

- Jak ty to zrobiłeś? – zwracam się do atakującego.

- Ale co? – pyta zdziwiony.

- No, nagłośnienie. Walczyłam z tym przez trzy godziny.

- Ma się to coś. – Uśmiecha się, znowu.

- Dobra, panno Liliano – zaczyna Rafał. – Czas cię nafaszerować babcinymi miksturami. Idziesz teraz do domu, wypijasz, co masz wypić i wracasz tu o dwudziestej. My sobie z Mańkiem już poradzimy.

- Tak jest, kapitanie! – mówię do Rafała. – Dziękuję – te słowa kieruję do Mariusza, a on tylko macha lekceważąco ręką  i znowu się uśmiecha.

W mieszkaniu spędzam kilka godzin, próbując doprowadzić się do porządku, nie myślę o niczym innym, jak o odzyskaniu pełnych możliwości głosowych, co jakimś cudem udaje się po dwóch godzinach terapii opartej na czosnku i cebuli. Wiem jednak, że przez te zabawy będę potem miesiąc pauzować. Ale czego się nie robi dla przyjaciół?

Do baru wchodzę z akademickim opóźnieniem. Jest zapełniony, wszędzie widzę ludzi ze wzrostem w okolicy dwóch metrów. Czuję się przy nich jak karzeł, dlatego przemykam szybko do baru, gdzie oczywiście nie zastaję Rafała. Idę więc szukać go po całym lokalu. Znów biegam pomiędzy siatkarzami, co chwilę słysząc jakieś szepty, które sprowadzają się do jednego zdania: „A ta to kto?” Nie reaguję na to wszystko, w końcu znajduję Makowskiego, który oczywiście w tym czasie spokojnie gawędzi z Wlazłym i Winiarskim. Pukam go delikatnie w ramię, wzbudzając tym uśmiech na twarzach zawodników. Przerażony odwraca się w moją stronę, ale po chwili już się uśmiecha.

- Lilka! I jak? Błagam, powiedz, że dasz radę. – Od razu przechodzi do sedna sprawy i padłby na kolana, gdybym się nie odezwała.

- Jest dobrze – oznajmiam dźwięcznie. – Ale potem będę miesiąc wracać do normy – mruczę pod nosem.

- Cudownie! – Cmoka mnie w podzięce w policzek, co jak kwituję głośnym prychnięciem. – A właśnie, Michale, poznaj, to jest Liliana – wyraźnie akcentuje moje imię, patrząc w tym momencie na Wlazłego.

- My się znamy – stwierdza Winiarski, a na jego twarzy pojawia się chytry uśmieszek.

- Przypadki chodzą po ludziach – mówię, podając mu dłoń. – Dobra, idę tam, gdzie moje miejsce. – Puszczam oczko Rafałowi, który już wie, co ma robić.

Stroję jeszcze gitarę, gdy Makowski zaczyna swoje przemówienie. Najpierw zachwala bełchatowską drużynę, ich sukces, wróży im cudowny sezon, a potem zaczyna swoją zapowiedź. Na całe szczęście nie jest ona tak wyświechtana jak ta pierwsza, chyba nabiera wprawy. W końcu wchodzę na scenę i, zanim zaczynam śpiewać, gratuluję im sukcesu. Tradycyjnie zaczynam od tej samej piosenki, ale tym razem nie mam wyboru, w końcu to ich nieoficjalny hymn. Potem dla odmiany staram się śpiewać różne piosenki, spokojne, ale i żywsze, żeby siatkarze ze swoimi partnerkami mogli się wyżyć. Tylko Mariusz siedzi przy barze z Rafałem i o czymś żywo dyskutują, co chwilę na mnie spoglądając. Gdy siatkarze zaczynają prosić o jakiś hit disco-polo, a ja jednocześnie czuję, że mój głos więcej nie wytrzyma, schodzę ze sceny i oznajmiam, że jest ich. W tle słyszę głośne oklaski, ale nie wiem czy to za śpiewanie, czy oddanie im sceny.

Nie mam ochoty na zabawę, pragnę znaleźć się jak najprędzej w domu i położyć do łóżka. Wiem, że rano obudzę się z gorączką, która będzie mnie męczyć przez tydzień, więc staram się jak najszybciej dotrzeć do baru, by powiadomić Makowskiego o swoich planach. Nie pozwala mi na to Atanasijevic, który zagaduje mnie po angielsku i ewidentnie próbuje poderwać. Najchętniej przywaliłabym mu w twarz i powiedziała, żeby się odczepił, ale nie mogę być tak niekulturalna. Biorę więc od niego kieliszek wina, ale gdy rozmowa, a właściwie monolog Serba, zaczyna być pełna podtekstów i zmierza tylko do jednego, podirytowana chcę wylać na jego urocze loczki zawartość kieliszka. W ostatniej chwili jednak atakujący się uchyla, a czerwony płyn ląduje na błękitnej koszuli Wlazłego. Już nie jestem wściekła, teraz jestem przerażona, a ten serbski dzieciak ulatnia się w mgnieniu oka i zostawia mnie ze zdolnym do wszystkiego Mariuszem.

- Przepraszam, przepraszam! Ja nie chciałam, to miało być na tego dupka, przepraszam! – mówię rozpaczliwie.

- Spokojnie, Evil, nic się nie stało – oznajmia, a ja nawet nie zwracam uwagi, że nadal mówi do mnie pseudonimem, a nie imieniem, które przecież już poznał.

- Właśnie, że się stało! Przecież ta koszula nie będzie się do niczego nadawać. Nie masz wyjścia, pójdziesz ze mną do mieszkania Rafała, zapiorę to – proponuję, zanim zdążę się ugryźć w język. Mam ochotę palnąć się w głowę za tę propozycję, ale już nic nie mogę zrobić.

- Skoro tak bardzo chcesz.

I już chwilę potem idziemy w kierunku mieszkania Makowskiego. Dziwię się sama sobie, że na coś takiego wpadłam. Normalnie olałabym sytuację i kazała mu patrzeć, co robi, ale od przyjazdu do Bełchatowa nie zachowuję się normalnie.

Mariusz

Mam ochotę wybuchnąć śmiechem, widząc przerażoną twarz dziewczyny, gdy kierujemy się do wyjścia z baru. Jako kapitan powinienem zostać do końca, ale powinienem też prezentować się dobrze, czego nie można powiedzieć o błękitnej koszuli, na środku której widnieje wielka plama czerwonego wina. Wytze, Konstantin i Dejan mierzą się z polskimi hitami na scenie, a ja wyszukuję wzrokiem Winiarskiego.
            - Idź po kurtkę, powiem Michałowi, gdzie idę - mówię do Evil, a potem karcę siebie w duchu, że dalej używam jej pseudonimu, zamiast prawdziwego imienia. Widzę, że kiwa potakująco głową, więc przepycham się w stronę przyjaciela.
            - Mario? Co się stało z... - Wskazuje palcem na moją klatkę piersiową, po chwili wybuchając śmiechem. - Poczekaj, zgaduję. Aleks poszedł poderwać Lilianę, ona chciała go postraszyć, a oberwało się tobie?
            Kiwam głową, uśmiechając się delikatnie. Dagmara staje obok Michała i od razu zaczyna prawić mi kazanie, że jeśli szybko nie zapiorę tej plamy, to mogę pożegnać się z ulubioną koszulą.
            - Wiem, Daga, wiem. Idę z Ev...Lilką do mieszkania. Bawcie się dobrze.
            - Przyjdź jutro na obiad - proponuje Winiarska, kiedy całuję ją w policzek.
            - Dzięki za zaproszenie, dam znać Michałowi, czy skorzystam - odpowiadam dyplomatycznie. Wiem, że nie będę miał ochoty się do nich wybierać. Co za dużo, to niezdrowo, a ja jestem zdecydowanie przesycony ich szczęściem.
            Odnajduję Lilianę przy drzwiach na zapleczu. Razem opuszczamy bar, z którego nawet na odległość kilkuset metrów słychać głośną muzykę. W milczeniu kierujemy się do mieszkania Rafała, a ja kątem oka obserwuję dziewczynę. Rude włosy powiewają na wietrze, a ona stara się je jakoś ujarzmić, zakładając za ucho.
            - To już niedaleko - przerywa niezręczną ciszę, która między nami zapadła.
            - Wiem, bywam u Rafała - chichoczę. Minę ma, jakby chciała strzelić sobie otwartą dłonią w czoło, ale tylko przymyka oczy i kręci głową. - Jak to się stało, że przyjechałaś do Bełchatowa? - pytam, żeby ściągnąć rozmowę na jakiś inny, bardziej błahy temat.
            Okazuje się, że to chyba nie jest dobry pomysł, bo twarz dziewczyny tężeje. Niby wzrusza ramionami, jakby chciała powiedzieć, że samo tak wyszło, ale widzę, że w jej oczach zbierają się łzy. Staram się wymyślić kolejne pytanie, które pozwoli mi na odwrócenie jej uwagi, ale, jak na złość, nic nie przychodzi mi do głowy. Na szczęście wchodzimy na klatkę schodową, a potem do mieszkania.
            - Idź do salonu, rozbierz się, zaraz ci coś przyniosę - mówi, nie spoglądając na mnie. Posłusznie rozpinam guziki koszuli i trzymam ją w dłoniach, oczekując na powrót Liliany. Wraca, dzierżąc w dłoniach podkoszulek Rafała. Wzrokiem stara się omijać moją osobę, ale kiedy wyciągam w jej kierunku rękę, zauważam, że jej spojrzenie przesuwa się po moim ciele. Zakładam szybko koszulkę, a gdy spoglądam na nadruk, parskam śmiechem. - Będę miała problem z decyzją, któremu Mariuszowi patrzeć w oczy - śmieje się Liliana.
            „Tak, jakbyś patrzyła mi w oczy” - myślę, ale nie mówię głośno. Wolę przytaknąć dziewczynie i zaproponować, że zrobię herbatę, gdy ona będzie zapierała plamę. Kiwa głową, dodając, że to sprawiedliwy podział obowiązków. Wspólnie wychodzimy z pomieszczenia, ale kierujemy się w przeciwne strony. Nastawiam wodę w czajniku i szykuję swój specjał na przeziębienie, grypę i bolące gardło. Gdy przynoszę dwa kubki z parującą cieczą do dużego pokoju, Liliana już siedzi na kanapie pod kocem.
            - Przez miesiąc nie będę w stanie mówić - chrypi.
            - Masz, połknij. - Podaję jej jakieś tabletki na odporność, które znalazłem w szafce Rafała. - A to specjał wujka Mariusza, powinien postawić cię na nogi.
            Spogląda na mnie niezbyt przekonana, ale wypija łyk herbaty i uśmiecha się szeroko.
            - Przepyszne - wyrokuje. - Kto cię tego nauczył?
            - Babcia Pauliny - odpowiadam.
            Widzę, że na jej oblicze wpływa zatroskanie i pojmuję, że Rafał jej powiedział. Nie mam mu tego za złe, bo przecież w Bełchatowie i tak praktycznie każdy wie, że Mariusz Wlazły pozostaje w separacji z żoną. Co więcej, każdy wie, że to moja wina, bo nie potrafiłem zrezygnować z siatkówki. Nikogo nie interesuje, że nie pojechałem na zgrupowanie, że ciągle się staram. Etykietkę tego złego przykleja się zawsze mężczyźnie, choćby kobieta była najokropniejszą żoną na świecie. Żałuję, że w moim wypadku Paulina jest cudowną osobą, ja się staram, a i tak nie potrafimy na nowo odbudować domu.
            Nie zauważam momentu, w którym Liliana włącza telewizor, a na ostatnio oglądanym kanale leci właśnie powtórka meczu z Brazylią w Spodku na turnieju grupowym Ligi Światowej. Bartman popisuje się właśnie dość ładną akcją, a dziewczyna spogląda na mnie uważnie.
            - Czemu nie przyjąłeś powołania?
            - Rafał mówił, że nie lubisz siatkówki. Skąd to wiesz?
            Po raz kolejny mam wrażenie, że poruszam się po polu minowym. Jakiekolwiek pytanie zadane przez nią lub przeze mnie wywołuje lawinę wspomnień u obydwu stron. Ja nie wiem, na co powinienem uważać, jej ciężko jest znaleźć sferę życia, która nie kojarzyłaby mi się z Pauliną.
            - Dobra, koniec tego - oznajmiam, przełączając kanał na jakąś muzyczną stację. Ściszam głośność tak, że słychać tylko cichy podkład i mówię: - Co o mnie wiesz od Rafała?
            Skupiam się na każdym fakcie, który Makowski już opowiedział Lilianie, żeby niczego nie powtarzać. Gdy już kończy, ja zaczynam swój monolog. Staram się spokojnie opowiedzieć, jak nie znajdowałem czasu dla rodziny, jak powoli nasze życie się rozbiegało, jak to się wreszcie skończyło. Nie ukrywam, że tęsknię za żoną, a wiem, że w moich oczach widać ból. Kontynuuję opowieść, skupiając się na Arku. Uśmiecham się delikatnie, wspominając nasze wspólne chwile, wyjazdy z Winiarskimi i zabawy Arka z Oliwierem.
            - Byliście szczęśliwi - podsumowuje Liliana, podciągając kolana pod brodę i oplatając je dłońmi.
            Potakuję, a potem opieram głowę o zagłówek i przymykam oczy.
            - Bylibyśmy dalej, ale Wlazły-egzekutor zniszczył nie tylko przeciwników, rodzinę też.
            - No nie, Mariusz! - bulwersuje się, wymachując rękami. - To, że się rozstaliście, nie jest tylko twoją winą. Winiarscy są razem, a on wyjeżdża nawet więcej niż ty, bo pojechał na zgrupowanie. Po prostu twoja żona nie ma tyle cierpliwości i samozaparcia co Dagmara. Widocznie związek z siatkarzem nie jest dla niej, nie wie, na co się pisała.
            Samoczynnie zaczynam chichotać, choć sytuacja jest co najmniej nieodpowiednia.
            - Paula była siatkarką - mówię, a Lilka uderza się otwartą dłonią w czoło.
            - Faktycznie... - mruczy. - Przepraszam, nie pomyślałam.
            - Nie przepraszaj mnie, to ja przepraszam. Za dużo mówię o swoich problemach, powinniśmy tutaj świętować sukces Skry i twoje fenomenalne występy. Kto nauczył cię tak śpiewać? - pytam. Pierwszy raz nie odnajduję w jej spojrzeniu smutku, co odnotowuję jako swój mały sukces.
            - Z takim talentem trzeba się urodzić, panie Wlazły - odpowiada pogodnie.
            Rozmawiamy dość długo na różne tematy, dowiaduję się, że Liliana śledziła kiedyś rozgrywki siatkarskie na bieżąco, ale przestała dwa lata temu. W skrócie opowiadam jej, co przez ten czas osiągnęliśmy w Skrze, jakie trofea zyskała polska reprezentacja. Wydaje się być zainteresowana, ale w pewnym momencie zauważam, że przysnęła oparta o moje ramię.
            Spoglądam na nią i po raz pierwszy widzę w niej całkowitą Lilianę, bez śladu Evil. Podczas snu jej oczy nie błyskają ognikami, które są dla niej tak charakterystyczne, rude włosy wydają się bardziej ujarzmione, a twarz zupełnie się rozluźnia, jakby wszystkie złe wspomnienia odchodziły wraz z nadejściem Morfeusza. Zastanawiam się, dlaczego wybrała taki pseudonim. Evil zupełnie do niej nie pasuje, a ja wiem to od pierwszej chwili, gdy ją ujrzałem. Co mogła zrobić, żeby uważać się za kogoś złego?
            Nie zastanawiam się nad tym długo, bo drzwi wejściowe otwierają się z głośnym trzaskiem. Dziewczyna nie budzi się, ale i tak karcę Makowskiego, gdy tylko kładę Lilianę na kanapie.
            - Głośniej się nie dało?
            - Dało! - odpowiada z uśmiechem. Przez chwilę zastanawiam się, czy nie jest pijany, ale stoi prosto na nogach, a oczu nie ma rozbieganych. - Nie wiedziałem, że Lilka będzie spała. Ona nigdy szybko nie zasypia, raczej długo leży w łóżku i myśli.
            - Widocznie ją znudziłem. - Wzruszam ramionami.
            - Oj, Mario, Mario. Jak ty coś powiesz... - wzdycha Rafał. Idziemy razem do kuchni, on nalewa nam wody, a potem siadamy przy stole. - Rozmawialiście?
            - Nie, siedzieliśmy w milczeniu - mruczę, co wywołuje wybuch śmiechu przyjaciela. – I co cię tak bawi?
            - To, że jesteś zły sam na siebie, że spędziłeś tyle czasu na rozmowie z Lilką, a z Pauliną nie potrafiłeś zamienić ani słowa. No i jeszcze to, że zapewne Lilce powiedziałeś wszystko, co powinieneś powiedzieć Paulinie.
            Mrugam kilkakrotnie, nie wierząc w to, co słyszę. Czy ja jestem aż tak przewidywalny? Okazuje się, że mówię to głośno, bo Rafał odpowiada:
            - Nie, ja cię po prostu tak dobrze znam.
            I to ucina całą naszą pogawędkę na mój temat, bo spoglądam na zegarek i mówię, że czas iść do domu. Makowski proponuje kilka razy, żebym został u nich, ale definitywnie mu odmawiam. Wolę spędzić noc w swoim łóżku, wstać o późnej porze i pojechać prosto na obiad do Winiarskich. Zrobić cokolwiek, żeby nie zaprzątać swojej głowy rudowłosą dziewczyną o wdzięcznym imieniu, które poznałem dopiero dzisiejszego (a może wczorajszego) dnia.

~*~

Repugnance: Powróciłyśmy szybciej niż zazwyczaj, więc mam nadzieję, że się cieszycie. Ja to się bardzo cieszę, że Mariusz grał na ataku, chociaż mi przykro, że dopiero pod koniec sezonu. Jeszcze pozwolę sobie dodać, że panowie ze Skry są moimi mistrzami. Ze względu na okres, który już puka do naszych drzwi, życzę Wam radosnych świąt. :*
Commi: Lilka Was irytuje? Jakoś mnie to nie dziwi, ten typ tak ma. Zapewniam, że będzie tylko gorzej.^^ Haha, tak, chłopaki ze Skry moimi mistrzami też są, nie tylko na boisku. No, w zasadzie, też mogę być miła i życzyć Wam wszystkiego, co najlepsze na te nadchodzące święta Wielkanocne.:*