ROZDZIAŁ 2

Liliana

            Z każdym słowem wypływającym z moich ust czuję, jak schodzi ze mnie cały stres i powietrze jednocześnie. Z początku głos niesamowicie mi drży, a dźwięki są wyjątkowo fałszywe, tylko patrzeć jak ludzie zaczną wychodzić z baru, ale oni trwają cierpliwie na swoich miejscach, jakby byli przekonani, że z każdą nutą będzie lepiej. Są tego dużo bardziej pewni niż ja, lecz tak faktycznie się dzieje, gdy już opanowuję pierwszy stres, jest dużo łatwiej, dźwięki są płynniejsze, delikatniejsze i ani trochę fałszywe. Na koniec nie wytrzymuję, w momencie, gdy śpiewam o chodzeniu spać we własnym niebie, patrzę na Rafała, który zagryza mocno wargi, wie, co chodzi mi po głowie, w tym momencie z moich oczu wypływa pojedyncza łza, nie ścieram jej, próbuję skupić się na rytmicznym biciu w struny i zmienianiu chwytów w odpowiednim momencie, nie pozwala mi to jednak uniknąć jednej fałszywej nutki przy solówce na końcu, uśmiecham się mimo wszystko pod nosem, a potem posyłam przepraszające spojrzenie wszystkim słuchaczom. Oni w zamian nagradzają mnie burzą oklasków, podczas której uśmiech nie schodzi z mojej twarzy.
            - Teraz chciałabym zaśpiewać piosenkę zespołu Myslovitz – „Długość dźwięku samotności”, a dedykuję ją Rafałowi Makowskiemu, dzięki któremu teraz tutaj jestem. – I nie ma w tej przemowie ani krzty ironii, chcę mu podziękować za wszystko, co dla mnie zrobił.
            Jest jedyną osobą, do której potrafię się jeszcze normalnie odnosić. Patrzę w jego stronę, a on się uśmiecha tak uroczo, że wiem, iż robię dobrze. W tym momencie zauważam obok niego jakąś znajomą czuprynę, strasznie mi kogoś przypomina, ale nie wiem kogo. Skupiam się jednak na pracy i zaczynam śpiewać.
            Śpiewam kilka, może kilkanaście, ulubionych utworów i czuję się dużo lepiej. Zapierałam się przed tym rękami i nogami, bo nie przewidziałam, że dzięki temu poczuję się chociaż trochę tak jak przed wypadkiem. Dziękuję wszystkim zgromadzonym, oni biją brawa, choć nie mają ku temu powodów, a ja schodzę ze sceny o jakieś sto kilo lżejsza. Podchodzę do baru i widzę Rafała żywo konwersującego z jakimś wyjątkowo wysokim mężczyzną, tym samym, którego spostrzegłam podczas śpiewania, i teraz wydaje mi się jeszcze bardziej znajomy, ale nadal nie mogę odkryć jego tożsamości. Staję obok Makowskiego, wtedy wszystko staje się jasne. Wzdrygam się jednak na myśl, że osobnikiem prowadzącym rozmowę z moim przyjacielem jest Mariusz Wlazły. No tak, Bełchatów, w sumie nic dziwnego, ale dlaczego akurat on? Sądziłam, że nic nie zepsuje tego wieczoru, że będę go mogła uznać, po raz pierwszy od dwóch lat, za udany, lecz nic z tych rzeczy. Na ziemię sprowadza mnie obecność atakującego i jego, przynajmniej tak to wygląda, dosyć zażyłe stosunki z moim przyjacielem. Nerwy znowu wracają, błogi spokój, który odczuwałam przez krótką chwilę, staje się zwykłym wspomnieniem ukrytym za mgłą szarej rzeczywistości. Sięgam po szklankę i nalewam do niej kilkadziesiąt mililitrów wódki, nawet nie muszę podnosić głowy, żeby wiedzieć, jaki wyraz twarzy ma Rafał.
            - No i co tak patrzysz? W gardle mi zaschło. Poza tym trzeba się odstresować, nie? – mówię, nadal nie podnosząc głowy, a po chwili dolewam do szklanki soku pomarańczowego. Wypijam zawartość naczynia duszkiem i dopiero teraz mogę spojrzeć światu w oczy.
            - Kiedyś po występie piłaś herbatkę malinową – zauważa bystrze.
            - Ludzie się zmieniają, czasy się zmieniają, moda się zmienia, to dlaczego moje przyzwyczajenia mają się nie zmieniać? – pytam z ironią w głosie i zabieram mu ściereczkę, którą się bawił, żeby zdzielić go po ramieniu.
            - Ostrowska, cholernico mała! To bolało. – Śmieje się ze mnie i to tak głośno, że pół lokalu go słyszy.
            - Tylko nie mała, tylko nie mała, okej?
            - Przykro mi, ale są wyżsi. O! Przy takim Mariuszu to ty z tym swoim marnym metr siedemdziesiąt pięć możesz się schować – oznajmia radośnie, a ja muszę w końcu spojrzeć na Wlazłego, który posyła mi uroczy pokrzepiający uśmiech, ale zauważam w nim odrobinę bólu.
            - Siedemdziesiąt osiem – wycedzam przez zaciśnięte zęby.
            - Tak, tak, oczywiście. A właśnie, to jest Mariusz. – Wskazuje na siatkarza. Po chwili przenosi dłoń, pokazując na mnie. – A to jest…
            - Evil – odpowiadam za niego i podaję dłoń atakującemu, chociaż w głębi serca nie mam na to ochoty.
            - Evil? Naprawdę? Taka dziewczyna jak ty nie może być zła – mówi, chyba na odczepnego.
            - Pozory mylą – oznajmiam, starając się ukryć zażenowanie całą tą sytuacją. – Rafał, ja idę do domu, jestem zmęczona – dodaję po chwili w kierunku Makowskiego.
            - Poczekaj, zapłacę ci.
            - Makowski, w ten sposób kobiety na dłużej przy sobie nie zatrzymasz. Spójrz na Mariusza i bierz z niego przykład, a będziesz miał kochającą żonę, słodkiego synka, szczęśliwą rodzinę i może w końcu mi dasz święty spokój – mówię z ironią, ale Rafał chyba jej nie załapuje.
            - Wybrałaś sobie kiepski przykład – oznajmia Wlazły, a Makowski patrzy na mnie złowrogo i chyba ma ochotę mnie zastrzelić.
            - Lepiej już idź – rozkazuje Rafał, a ja idę, bo widzę, że mnie tu nie chcą.

Mariusz

            Zaczyna śpiewać zestresowana, widać spięcie na jej drobnej twarzy. Stopniowo jej mięśnie rozluźniają się, a głos, który dobiega do moich uszu, brzmi coraz odważniej. Nie zwracam wielkiej uwagi na czystość jej głosu, bo nawet drobne fałsze nie wpływają na efekt całościowy. Jestem oczarowany barwą jej głosu, a jeszcze bardziej samym wykonaniem tak dobrze znanej mi piosenki. Kiedy kończy grać pierwszy utwór, wszyscy klaszczą jak zaklęci, a Rafał uśmiecha się szeroko, co dostrzegam kątem oka. Dziewczyna dedykuje mu następny utwór, a Makowski zaczyna mieszać drinki, które zamawiają kolejni klienci, przy okazji śpiewając pod nosem. Odrywam wzrok od drobnej postaci, która produkuje się na scenie.
            - Skąd się znacie? - pytam barmana.
            - Długa historia - odpowiada pogodnie, nie zwracając na mnie większej uwagi. - Wiesz, lubię wieczory, lubię się schować na jakiś czas - nuci razem z wokalistką, ale przestaje, gdy napotyka moje surowe spojrzenie. - Co, nieładnie?
            - Pozostaw śpiewanie profesjonalistom - rzucam, a on tylko śmieje się serdecznie. - Mamy dużo czasu, może jednak uchylisz mi rąbka tajemnicy?
            Widzę, że Makowski toczy bitwę sam ze sobą, jakby zdradzenie mi powodu wizyty jego przyjaciółki mogło zaważyć na moim życiu. Z ulgą biegnie na zaplecze, kiedy któraś z kelnerek prosi, by zerknął na listę dostarczonego towaru. Wzdycham ciężko i opieram się jedną ręką o blat. Uważnie obserwuję poczynania młodej śpiewaczki, która podczas mojego krótkiego dialogu z Rafałem poczuła się na scenie pewnie, jakby nigdy z niej nie schodziła.
            Makowski wraca do mnie chwilę przed zakończeniem występu. Dziewczyna schodzi ze sceny i podchodzi do nas z dziwną miną, po czym od razu wypija dość mocnego drinka. Z uśmiechem na ustach przysłuchuję się żartobliwie uszczypliwej wymianie zdań dwójki osób, jednak większość uwagi skupiam na rudowłosej. Nigdy wcześniej nie widziałem jej na żadnych zdjęciach, co więcej, zupełnie nie potrafię skojarzyć, czy Rafał ma jakieś przyjaciółki. Jedyną bliską mu osobą, o której wspominał, był Filip. Jego śmierć łudząco przypomina ostatnie chwile Arka, więc doskonale wiem, co barman czuje.             Otrzeźwiam się z letargu, gdy słyszę swoje imię w ustach mężczyzny.

            - A to jest... - kontynuuje, jednak przerywa mu dziewczyna.
            - Evil - dopowiada, podając mi dłoń. Minę wciąż ma niewyraźną, jakby ze strachu, że ją ugryzę. Staram się posłać jej delikatny uśmiech, ale jakoś mi to nie wychodzi, słysząc pseudonim.
            - Evil? Naprawdę? Taka dziewczyna jak ty nie może być zła. - Staram się brzmieć pogodnie. W rzeczywistości krępuję ją chyba, bo mówi, że idzie do domu. Chcę zaprotestować, bo ja i tak powinienem już iść, żeby kolejnego dnia wstać na trening, ale uprzedza mnie Rafał.
            - Poczekaj, zapłacę ci.

            - Makowski, w ten sposób kobiety na dłużej przy sobie nie zatrzymasz. Spójrz na Mariusza i bierz z niego przykład, a będziesz miał kochającą żonę, słodkiego synka, szczęśliwą rodzinę i może w końcu mi dasz święty spokój - ironizuje.
            - Wybrałaś sobie kiepski przykład - mruczę pod nosem, zarazem uciekając wzrokiem gdzieś na boczną ścianę. Nie przysłuchuję się dalszej wymianie zdań. Dociera do mnie, że do tej chwili ciągle starałem się rozgryźć dziwny wyraz twarzy Evil, która mnie zaintrygowała.
            - Przepraszam cię. - Słyszę przyciszony głos obok ucha. - Ona nie zna twojej sytuacji, nic jej nie mówiłem.
            - To dobrze - stwierdzam, czym trochę dziwię przyjaciela. - Mam dowód na to, że mogę ci ufać. - Posyłam mu cień uśmiechu. Proszę o kieliszek, który wciąż na mnie czeka, wypijam duszkiem i wstaję. - Bardzo podobał mi się występ Evil - celowo podkreślam ostatnie słowo. - Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś będzie dane mi ją usłyszeć. Cześć.
            Nie czekam na odpowiedź, zwyczajnie odwracam się i kieruję w stronę drzwi baru. Przepycham się przez rozgorączkowany tłum, nie zwracając uwagi na usłyszane czasem: „Wlazły?” Dziwi mnie fakt, że ktoś w Bełchatowie nie przywykł jeszcze do mojej obecności, a już na pewno nie mam ochoty na rozdawanie autografów. Na zewnątrz nareszcie oddycham pełną piersią, a jesienne powietrze dociera do moich płuc.
            Nie odczuwam złości, choć mógłbym. Nie na Evil, raczej na siebie. Sam zepsułem swoje małżeństwo. Ponownie nie mam ochoty na powrót do mieszkania, ale spoglądam na zegarek i wiem, że kolejnego dnia będę miał problem ze zdążeniem na poranny trening. Mimo wszystko wybieram okrężną drogę na swoje osiedle. Nim robię pierwszy krok, słyszę dzwonek swojego telefonu. Spoglądam na wyświetlacz, a widząc imię mojej żony drętwieję. Nigdy nie dzwoni do mnie o tak późnej porze. Myślami odbiegam już do sytuacji w Wieluniu i zaniepokojony odbieram.
            - Cześć, tatusiu. - Słyszę w słuchawce. - Mamusia powiedziała, że mogę do ciebie zadzwonić. Oglądałem wczoraj mecz w komputerze. Wiesz, że grałeś super? Wygracie każdy następny mecz, tato!
            Przełykam głośno ślinę, kiedy Arek opowiada mi o dniu w przedszkolu. Dopiero gdy mówi, że będzie się już kładł, przypominam sobie, że stoję w miejscu i nie ruszyłem się nawet na milimetr. Zaciskam tylko wolną dłoń w pięść, a oczami błądzę po okolicznych murach, żeby się nie rozpłakać.
            - Dobranoc, tatusiu. Kocham cię.
            - Ja ciebie też, skarbie - odpowiadam ze ściśniętym gardłem.
            - Cześć, Mariusz - mówi Paulina. - Dzwoniliśmy trzy razy... Czemu nie odbierałeś? - pyta z pretensją.
            Na końcu języka mam odpowiedź, że nie może mnie o to pytać, zaraz potem mam ochotę powiedzieć jej, że byłem w barze Rafała, ale wiem, że nie lubi, kiedy szwendam się po knajpach.
            - Nie słyszałem telefonu - odpowiadam zgodnie z prawdą. - Paula... - zaczynam, ale w ostatniej chwili zaczynam się wahać. Ponagla mnie głośnym „Tak?”, więc kontynuuję: - Może pojedziecie ze mną na Superpuchar do Częstochowy?
            - To dopiero za trzy tygodnie - przypomina mi. - Arek na pewno będzie chętny, spakuję go i potem będzie spał u ciebie.
            - Chciałem, żebyście jechali obydwoje - prostuję.
            W słuchawce zalega cisza. Wiem, że ją zaskoczyłem, a ona nie potrafi tak szybko wymyślić odpowiedniej wymówki.
            - Zastanowię się - kapituluje. - Dobranoc, Maniek.
            Uśmiecham się sam do siebie, żegnając z żoną. Rozglądam się wokół, nikogo nie dostrzegam i krzyczę głośne „Tak!” Cieszę się, chociaż w pewnym sensie nie mam z czego. Może to fakt, że po raz kolejny zdrobniła moje imię, a może świadomość, że zobaczę ją na dłuższą chwilę, gdy przywiezie do mnie Arka w kolejnym tygodniu. Przepełniony całkiem pozytywną energią ruszam do domu, zapominając o intrygującej przyjaciółce Rafała.

Liliana

            Wychodzę z baru i sama nie wiem, co ze sobą zrobić. Do pustego mieszkania nie chcę wracać, nawet jeśli jest to mieszkanie Rafała. Wiem, że gdybym siedziała w pustym pomieszczeniu, to zaczęłabym wspominać, a to skończyłoby się emocjonalnym krachem. Jestem już wystarczająco rozdrażniona, więc nie próbuję się jeszcze dobijać. Zauważam ławkę skrytą gdzieś w pobliskich krzakach, siadam na niej i spoglądam w niebo pełne gwiazd.
            Przyglądając się intensywnie ciałom niebieskim, przypominam sobie stare czasy. Uwielbiałam wieczorami leżeć na łące wtulona w ramiona Filipa i obserwować magię nocy. On zawsze szukał najładniejszej gwiazdy, a potem mówił, że jestem od niej piękniejsza, ja wtedy śmiałam się głupkowato, a on całował mnie czule w usta i szeptał, że kocha…
            Z rozmyślań wybudza mnie dzwonek czyjegoś telefonu. Spoglądam przez dziurę w równo ściętych krzakach i widzę Wlazłego, który rozmawia z kimś przez telefon. Słyszę tylko strzępki jego rozmowy, ale bacznie obserwuję twarz atakującego, która ciągle zmienia swój wyraz. Zaczyna się od radości, poprzez zakłopotanie i konsternację, skończywszy na smutku. Po schowaniu telefonu do kieszeni rozgląda się bacznie po okolicy, żeby chwilę potem krzyknąć głośne: „Tak!” Uśmiecham się pod nosem, widząc, jaką radość dał mu jeden telefon. Wygląda dużo lepiej, niż gdy zobaczyłam go w barze. Tam był jakiś przygaszony i załamany, teraz wstępuje w niego nowa nadzieja, jakby ten telefon dodał mu mnóstwo energii. Naładowana jego pozytywnymi emocjami ruszam jednak do mieszkania Makowskiego.
            Udaję się do kuchni i zabieram za robienie kolacji, takiej z prawdziwego zdarzenia, z sałatką jarzynową, której Filip i Rafał zawsze chcieli dokładek, i kolorowymi kanapkami, które zawsze jeden z nich serwował mi, gdy byłam chora lub zła. Nie czekam długo, a mój przyjaciel wraca do mieszkania, wchodzi do kuchni, widząc przygotowaną przeze mnie niespodziankę uśmiecha się szeroko i siada przy stole naprzeciwko mnie.
            - Przepraszam za moje dzisiejsze zachowanie, to było głupie – wyrzucam w końcu z siebie.
            - A owszem, takie było – przytakuje mi.
            - Ale to chyba przez to, że zobaczyłam Wlazłego, rozumiesz…
            - Tak, też od razu pomyślałem o Filipie, gdy pierwszy raz przyszedł do mojego baru. Fifi zawsze tak bardzo chciał go spotkać, a tymczasem on stał się moim przyjacielem.
            - Przyjacielem? – pytam zdziwiona.
            - Chyba tak, od czasu jego kłopotów rodzinnych szuka u mnie wsparcia.
            - A ty jako miłosierny samarytanin ofiarowujesz mu swoją pomoc – stwierdzam.
            - Wiesz, Lilka, tym razem przesadziłaś.– Patrzy na mnie z dezaprobatą, a ja tylko wzruszam bezradnie ramionami.
            - W tym nie było za grosz ironii. Dobrze, że taki jesteś, bo gdyby nie ty, to już pewnie wąchałabym kwiatki od spodu.
            - Wiesz co? – Rozkłada bezradnie ręce w geście kapitulacji i bierze do ręki kolejny widelec sałatki.
            - Wiem, Rafałku, wiem. – Uśmiecham się pokrzepiająco.
            - To zrób coś z tym – ni to prosi, ni rozkazuje.
            - Zobaczymy, co da się zrobić. A teraz ty pozmywasz, a ja idę do łazienki. – Dopijam herbatę i wstaję z krzesła, podążając w kierunku łazienki.
            - Ale… - Słyszę jeszcze jęk niezadowolenia, ale go ignoruję.
            Po krótkim, ale odprężającym prysznicu kładę się do łóżka i próbuję zasnąć. Tak bardzo chcę zasnąć bez kilkudziesięciu minut płaczu spowodowanego tęsknotą za przeszłością, pragnę usnąć od razu, a rano obudzić się bez zaczerwienionych oczu. Wystarczy jednak kilka sekund obrazu Filipa przed oczami, a z moich oczu płyną zupełnie niekontrolowane łzy. Płyną tak gwałtownie jak deszcz tamtego dnia, a cień Rafała, który idzie właśnie do łazienki, tak idealnie przypomina to przeklęte drzewo. Ledwo powstrzymuję się przed piskiem ze strachu, ta sama scena, codziennie, zawsze przed zaśnięciem, wyrzuty sumienia nie dają mi żyć, pustka w sercu staje się coraz większa i nie potrafię za nic w świecie jej wypełnić. Zmęczona tym wszystkim zasypiam około drugiej w nocy. A rano znów budzę się z podpuchniętymi oczami i bez energii do życia.

~*~

Commi: Miało być w poniedziałek, ale Skra przegrała. Nie mogłam już patrzeć na Mańka w kwadracie, a modlący się Nawrocki doprowadzał mnie do mdłości. Ale cóż, takie życie. Ja ostatnio dobra w pisaniu posłowia nie jestem, więc chyba zostawię to tak jak jest. Niech za wytłumaczenie wystarczy, że czuję się równie podle jak Lilka. I po raz enty odkrywam, że mamy cholernie dużo wspólnego, chociaż ja (jeszcze) nikogo nie zabiłam. Kto wie, może Repugnance nie wytrzyma ze mną i będzie pierwsza. Oczywiście nie życzę tego ani sobie, ani jej, ani Wam. Dlatego przestaję gadać głupoty.
Repugnance: Cóż mogę powiedzieć? Miało być w poniedziałek, ale jest dzisiaj. Też czuję się podle jak Lilka i też nie mogę patrzeć na Mariusza w kwadracie. Ale obiecuję Wam, że nie zamierzam nikogo zabijać, a już na pewno nie Commi. Bądźcie o nią spokojni. Dodam tylko, że tym razem ja informowałam o rozdziale. Jeśli do kogoś nie dotarło powiadomienie, proponuję dodać mój numer Gadu-Gadu (6976139) do kontaktów. Większość z Was dostała moje zaproszenia, ale osobiście nie mam pojęcia, jak to konkretnie działa. Nic więcej nie mam do powiedzenia, niestety. Życzę Wam przyjemnych kolejnych dni. A w bonusie dodaję zapas uśmiechów na cały dzień, który zachowałam specjalnie dla Was: :)