EPILOG

Mariusz

Myślisz, że wiesz, jak ciężko jest zapomnieć o ukochanej osobie? Myślisz, że rozumiesz, jak to jest budzić się bez ukochanej osoby przy boku? Myślisz, że pojmujesz, jak trudno jest w jednej chwili przestać kogoś kochać, bo ta osoba tak postanowiła dla dobra innych? Myślisz, że trudno jest wrócić do dawnej miłości dla dobra dziecka?
            Przez kilka długich miesięcy borykasz się ze swoimi wątpliwościami. Jesteś pewny, że nie uda ci się zapomnieć o tej, która zawładnęła twoim sercem. Ciągle analizujesz w głowie waszą znajomość, zastanawiasz się, co by się stało, gdybyś nie czekał z rozmową o rozwodzie. Przez kilka długich miesięcy plujesz sobie w brodę za to, czego nie zrobiłeś, a przecież mogłeś.
            Później twoje rany zaczynają się goić. Zaczynasz rozumieć decyzję kobiety, gdy coraz więcej czasu spędzasz w domu przy synku i żonie. Systematycznie się u nich pojawiasz, czasami zostajesz na noc w pokoju gościnnym. Twój syn jest znowu szczęśliwy, nie potrafi się tobą nacieszyć. Z czasem przyjeżdżasz nawet wtedy, gdy chłopca nie ma w domu. Siadasz z Pauliną na kanapie, oglądacie dawne zdjęcia, delektujecie się swoją obecnością. Nawet nie zauważasz momentu, w którym znowu staje się dla ciebie kimś ważnym. Wręcz najważniejszym, zaraz obok syna.
            Twoje serce powoli się zrasta, zaczynasz normalnie funkcjonować. Pod koniec twojego półrocznego wolnego, zabierasz dawną rodzinę na wczasy, a potem wracasz z nimi do domu, już na dłużej. Podejmujecie decyzję o wycofaniu separacji, na co wasi znajomi reagują bardzo pozytywnie. Rafał także, chociaż to dzięki niemu poznałeś Lilkę. Ale oni obydwoje już od dawna chcą wyłącznie twojego szczęścia, a ty na powrót znalazłeś je przy Paulinie i Arku.
            Kolejny rok jest dla ciebie lepszy w każdym calu. Wracasz na swoją nominalną pozycję w klubie, twój zespół - pomimo braku Michała, który w dalszym ciągu jest twoim najlepszym przyjacielem - wspina się na górę tabeli, walczycie dzielnie o kolejne sukcesy. Ciężką pracą spełniacie swoje marzenia, zdobywacie Mistrzostwo Polski, a ty świętujesz to odznaczenie w gronie rodziny.
            Ponownie dostajesz pół roku urlopu, które planujesz spędzić z rodziną w kraju, ale w ostatniej chwili wyjeżdżacie razem z Winiarskimi do gorącej Grecji. Oliwier i Arek spędzają całe dnie w wodzie, Dagmara i Paulina opalają się, a ty i Michał nadrabiacie cały rok, rozmawiając więcej niż osiedlowe plotkary pod blokiem. Żałujesz, że jeszcze rok spędzisz w Bełchatowie bez Winiarskiego, ale cieszysz się możliwością jego rozwoju. Ty przecież też dostajesz wiele ofert z zagranicy, lecz znalazłeś już swoje miejsce na Ziemi i tym samym nie wyobrażasz sobie chwili, w której musiałbyś je opuścić.
            Wracasz do pracy zmotywowany, żeby znów sięgnąć po Mistrzostwo. Jednak starasz się wypośrodkować odpowiednio czas, aby w twoim małżeństwie nie zagrzały miejsca konflikty, które już kiedyś rozdzieliły ciebie i Paulinę. Niemniej jednak z czasem zauważasz zmiany w zachowaniu twojej żony. Martwisz się? Bardzo. Starasz się jakoś do niej dotrzeć, ale ona buduje wokół siebie mur i nie potrafisz go zburzyć. Dopiero kiedy ona decyduje się na powiedzenie prawdy, wszystko pojmujesz. Jesteś najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, który znowu ma kochającą żonę, cudownego synka, a na dodatek spodziewa się kolejnego potomka. Widzisz, ile trudu kosztuje Paulinę propozycja, żeby, jeśli urodzi się dziewczynka, nazwać ją Liliana. Z biegiem czasu ty też oswajasz się z tą myślą.
            Myślisz, że Lilka już nigdy nie zmąci twojego na nowo odbudowanego życia, ale wtedy dostajesz zaproszenie na ślub Rafała. Nie pytasz go nawet, czy dziewczyna przybędzie, bo wiesz, że tak. Nie opuściłaby takiego ważnego dnia. Długo przygotowujesz się mentalnie na to spotkanie. Dokładnie dwa lata po waszym rozstaniu siedzisz na ławce w parku, na której wszystko się zaczęło, i starasz się uspokoić przed jutrzejszą ceremonią. Analizujesz swoje życie i dociera do ciebie, że jest dobrze. Znów jesteście w finale polskiej ligi, przypomniałeś sobie, jak bardzo kochasz Paulinę, wyleczyłeś się z miłości do Liliany, choć zajęło ci to sporo czasu.
            Myślisz, że wiesz, jak ciężko jest zapomnieć o ukochanej osobie? Myślisz, że rozumiesz, jak to jest budzić się bez ukochanej osoby przy boku? Myślisz, że pojmujesz, jak trudno jest w jednej chwili przestać kogoś kochać, bo ta osoba tak postanowiła dla dobra innych? Myślisz, że trudno jest wrócić do dawnej miłości dla dobra dziecka? Ja myślę, że tak. Jeszcze bardziej przekonuję się, że mam rację, gdy widzę osobę, która zmierza w moim kierunku w bełchatowskim parku. Początkowo mam problem z jej rozpoznaniem, ale nie trwa to długo. Ciemna, opalona karnacja nie zmieniła przecież mojej Lilki w innego człowieka.
            Mam problem z rozszyfrowaniem wszystkiego, co dzieje się w mojej głowie. Początkowo odczuwam tylko szok, lecz potem narastają we mnie pytania. Mam do niej tyle pytań, że nie jestem w stanie wykrztusić ani słowa, podczas gdy ona podchodzi do mnie i pyta, czy może się dosiąść. Kręcę przecząco głową, co powoduje grymas zmartwienia na jej twarzy, ale mnie to nie interesuje. Mam zupełnie inne plany odnośnie tej chwili. Wstaję  z ławki i, dalej nie odzywając się ani słowem, przytulam ją do siebie. Po dwóch latach znów mogę przytulić Lilianę Ostrowską do swej piersi, ale nie czuję już tego samego, co kiedyś. „Brawo, udało ci się - myślę. - Osiągnąłem to, czego pragnęłaś. Ale czy ty jesteś szczęśliwa...?”

Liliana

Znasz to uczucie, kiedy budzisz się samotnie w łóżku, kiedy przeczesujesz dłonią pościel, szukając ciepłego i tak dobrze znanego ciała, i przypominasz sobie, że sama z tego wszystkiego zrezygnowałaś?

Zamiast uśmiechniętej twarzy siatkarza i czułego pocałunku w usta masz przed sobą radosnego pięcioletniego chłopczyka i jego „Lilka” wypowiedziane zupełnie niepodobnie do polskiego brzmienia twojego imienia. Wstajesz, by rozpocząć kolejny dzień swojej pomocy ludziom znacznie bardziej potrzebującym niż ty. Jednak jednocześnie jest kolejny dzień twojej terapii, która ma pozwolić ci na zapomnienie o miłości do tego, którego sama zostawiłaś.

Ale jak masz zapomnieć, jeśli dzwoniąc raz na dwa tygodnie do kraju twoja rozmowa z przyjacielem opiera się głównie na wypytywaniu właśnie o atakującego? Przecież to nielogiczne i niemożliwe, ale ty jak zawsze jesteś uparta i wiesz lepiej. Cieszysz się jednak, gdy dowiadujesz się, że Mariusz coraz lepiej dogaduje się z żoną, że osiąga sukcesy z zespołem, że odzyskuje to, co utracił w tak błahy sposób.

Każdy twój dzień wygląda podobnie, ale właśnie w tym odnajdujesz się najlepiej. Mając realny i osiągalny cel, łatwiej jest ci się pozbierać. Za dnia uczysz sudańskie dzieci języka angielskiego czy opowiadasz im o Bogu, chcesz chociaż trochę poprawić ich komfort życiowy. Nie jesteś na tyle silna, by robić to poprzez budowanie studni czy domów, dlatego starasz się poprawić ich komfort psychiczny. Chcesz chociaż minimalnie wyrównać ich szanse. Patrząc na wszystkie cierpienia tych niewinnych istot, masz wrażenie, że twoje problemy to jakieś urojone wymysły. Tutaj świat jest dużo bardziej brutalny niż w „cywilizowanej” Polsce.

Paradoksalnie ten brutalny świat uczy cię żyć na nowo, z dnia na dzień, cieszyć się każdą chwilą. Bo przecież Afryka to nie tylko głód i ubóstwo, to także niesamowita radość z życia w zgodzie z naturą. Pośród afrykańskich dzieci sama stajesz się dzieckiem, beztroskim dzieckiem, które nie zna zła. Nie zna, ani go nie przekazuje innym. Z całą pewnością pozbyłaś się zła ze swojej duszy, zostało gdzieś pomiędzy kontynentami.

Po prawie dwóch latach twoja misja dobiega końca. Nie chcesz rozstawać się ze swoimi podopiecznymi, ale jednocześnie chcesz wreszcie wrócić do kraju, do starego życia. Wyjeżdżasz z Sudanu ze łzami w oczach, lecz z poczuciem spełnienia. Nie potrzebujesz codziennych namiętnych pocałunków i szeptania „Kocham cię”, żeby czuć się szczęśliwa.

Wracasz, a Rafał już od dawna szykuje się do ślubu. Spotykacie się jedynie w Warszawie. Mimo wszystko nie jesteś jeszcze gotowa na ponowne zawitanie w Bełchatowie, najpierw musisz wrócić do rzeczywistości. Afryka i życie w niej nie ma nic wspólnego z życiem w stolicy Polski, pośród zgiełku, spalin i zabieganych ludzi. Przez długi czas masz problemy z powrotem do rzeczywistości, ale wszystko staje się łatwiejsze, gdy odnajdujesz swoje powołanie. Bo to wcale nie był marketing, bo to wcale nie było śpiewanie, które nadal jest twoją ogromną pasją, nie było to też zabijanie narzeczonego, ani tym bardziej rozbijanie małżeństw, twoim prawdziwym powołaniem była i jest pomoc dzieciom. Czyż właśnie nie dlatego tak bardzo zależało ci na szczęściu małego Arka? Czyż nie dlatego teraz postanawiasz pracować w hospicjum i pomagać dzieciom uporać się z ich cierpieniem i możliwą śmiercią, którą ty tak naprawdę znasz na wylot? Tak właśnie jest, śmierć w żadnym ze swoich obliczy nie ma dla ciebie tajemnic, jesteś odporna na jej uroki, swojego końca się nie boisz, bo czujesz, że mimo wielu przeciwności w końcu twoje życie wygląda tak jak powinno.

Czy jest w tym wszystkim jeszcze coś, co potrafi cię zaskoczyć? Myślisz, że nie, ale jednak się mylisz. Siedzisz w mieszkaniu i sądzisz, że za chwilę wpadnie do ciebie Marianna, żeby dogadać kilka szczegółów dotyczących ślubu i pogadać, dlatego nie patrzysz, kto stoi za drzwiami, otwierając je. Ale za nimi nie stoi narzeczona Makowskiego, a żona Wlazłego. Różnica zasadnicza, czyż nie? Ostatni raz rozmawiałaś z nią ponad dwa lata temu, kiedy kazała ci wynosić się z życia Mariusza, więc czego może chcieć od ciebie teraz? Przecież wiesz, że rodzina Wlazłych znów jest szczęśliwa. Paulina, z widocznym zaokrąglonym brzuszkiem, bardzo nieśmiało pyta, czy może wejść do mieszkania, zgadzasz się bez wahania, chociaż masz bardzo mieszane uczucia. Ona jednak nie chce nic oprócz powiedzenia ci kilku słów: „Dziękuję ci, Lilka. Dziękuję, że odeszłaś i pozwoliłaś nam sklecić to wszystko na nowo, jesteś cudownym człowiekiem”. Stoisz nieruchomo, wpatrzona w jej szczere oczy, ona też się zmieniła. Nie jesteś w stanie nic powiedzieć, więc ją przytulasz i szepczesz, że ma dbać o Mariusza, na co ona odpiera, że teraz już rozumie, jakim wspaniałym człowiekiem jest jej mąż, a to wszystko dzięki tobie.

Po tej wizycie w końcu decydujesz się na przyjazd do Bełchatowa. Zresztą, nie masz wyjścia, następnego dnia Rafał bierze ślub, na którym masz być świadkiem. Miasto praktycznie się nie zmieniło, chodzisz parkowymi alejkami, a twoje serce zaczyna mocniej bić, gdy na ławce, tej ławce, widzisz nikogo innego jak Mariusza. Podchodzisz do niego ostrożnie, by zapytać, czy możesz się dosiąść. Spogląda na ciebie tymi pięknymi tęczówkami, które kiedyś same uśmiechały się na twój widok. Dziś już tak nie jest, nawet jego usta się nie uśmiechają, patrzy tylko z niedowierzaniem, a potem kiwa przecząco głową. Wielka gula rośnie ci w gardle, masz wrażenie, że jednak wszystko zepsułaś, ale wtedy on bierze cię w ramiona.

Znasz to uczucie, kiedy budzisz się samotnie w łóżku, kiedy przeczesujesz dłonią pościel, szukając ciepłego i tak dobrze znanego ciała, i przypominasz sobie, że sama z tego wszystkiego zrezygnowałaś?

Ja znam, ale wiem też, co jest potem. Gdy Mariusz bierze mnie w swoje objęcia, przypominają mi się wszystkie nasze wspólne chwile. Miło jest znów móc poczuć jego zapach, znów czuć jego dłonie na swoim ciele, ale to już nie jest to samo. „Brawo, udało ci się. – Słyszę z ust Mariusza. Chyba nie jest świadomy, że mówi to na głos, wydaje mu się, że to tylko jego myśli. - Osiągnąłem to, czego pragnęłaś. Ale czy ty jesteś szczęśliwa...?”

A ja? Ja jestem szczęśliwa. Jestem szczęśliwa, bo dzięki niemu odkryłam, że szczęście innych jest moim szczęściem. Istota życia nie tkwi w braniu, lecz w dawaniu. Nie potrzeba wspaniałego męża i gromadki dzieci siedzących w ogródku na stare lata, by czuć się człowiekiem szczęśliwym, bo tak naprawdę każdy ma własną definicję szczęścia.

~*~

Repugnance i Commi: Witamy się z Wami po raz ostatni! Nie wiemy, czy to dobrze, czy może źle, ale takie jest życie, wszystko się kiedyś kończy. Zapytacie, czemu tak długo zwlekałyśmy z epilogiem? Odpowiedź jest prosta. Chciałyśmy, żeby wieczór, w którym dodamy epilog, był wieczorem wyjątkowym, więc czekałyśmy, aż będziemy mogły napisać posłowie, będąc razem. Chciałybyśmy sobie wzajemnie podziękować za cierpliwość, miesiące współpracy oraz codzienne burze mózgów (niekoniecznie te dotyczące opowiadania). Z kolei do Was kierujemy słowa podziękowania za to, że byliście, czytaliście oraz czerpaliście przyjemność z czytania naszych cudownych wypocin (taką mamy nadzieję ;)). Za wszystkie komentarze, te miłe i niemiłe, za wszystkie wiadomości na wywiaderze i twitterze, te miłe i niemiłe, dziękujemy! Jeśli chodzi o naszą blogową przyszłość, zarówno samodzielną, jak i wspólną, to nie mamy pojęcia, jak będzie ona wyglądać. Wszystko zależy od Was i naszej sytuacji życiowej. Chęci są, z weną bywa gorzej, cierpliwości mamy nadmiar, ale na razie, tak czy siak, robimy sobie przerwę. Do zobaczenia na zlocie w Bełchatowie!