PROLOG

Liliana

             Znasz to uczucie, kiedy budzisz się samotnie w łóżku, kiedy przeczesujesz dłonią pościel, szukając ciepłego i tak dobrze znanego ciała, i czujesz, że tego poranka lepiej byłoby się nie budzić? A może by tak wcale nie wstawać, nie podnosić głowy, nie mierzyć się z okrutną rzeczywistością, która szykuje dla ciebie kolejne wyzwania? Kusząca propozycja, bardzo kusząca, oczami wyobraźni już widzisz ten cały dzień spędzony w wielkim łożu, te godziny spokoju, czas przemyśleń, ale w tym samym momencie słyszysz dźwięk tłuczonego szkła i wiązankę przekleństw wypływającą z ust twojego narzeczonego. Tak, narzeczonego, wczoraj ci się oświadczył, było tak, jak sobie wymarzyłaś, jak w bajce, wszystko jest tak pięknie. Zbyt pięknie… Zrywasz się gwałtownie z łóżka, zakładasz pospiesznie szlafrok i zbiegasz lekko po schodach, by po chwili wpaść do kuchni. Obok szafek widzisz mnóstwo kawałków szkła zatopionych w morzu krwi, nie przeraża cię to, jesteś przyzwyczajona do takich widoków. Wyjmujesz opatrunek z apteczki i zajmujesz się dłonią swojego ukochanego, z wielką delikatnością i miłością wypisaną w oczach. On posyła ci tylko bezradny uśmiech i w ramach podziękowań całuje cię w czoło. Przeganiasz go z kuchni i rozkazujesz usiąść na kanapie, w ekspresowym tempie pozbywasz się śladów drobnego wypadku, robisz kanapki i dwie mocne kawy. Dołączasz do niego i razem, posyłając sobie ukradkowe spojrzenia i uśmiechy, rozkoszujecie się posiłkiem.
            - Nasz plan chyba legł w gruzach – stwierdza po chwili nieirytującej ciszy.
            - Zawsze mogę ja dzisiaj prowadzić – proponujesz, nie rozmyślając nad konsekwencjami.
            - Aż tak ci się spieszy do rodziców? – pyta rozbawiony. Już wiesz, że zaakceptuje twój pomysł.
            - Tak – oznajmiasz radośnie. – Muszę się im pochwalić, jakiego mam wspaniałego narzeczonego.
            Nie mówi nic, tylko mocno cię do siebie przytula. Czujesz ciepło jego ciała, szybsze bicie jego serca i tańczące w swoim brzuchu motylki. Taka miłość zdarza się tylko raz i ty dobrze o tym wiesz, za żadne skarby nie chcesz opuszczać jego silnych ramion. Po chwili wasze usta łączą się w pełnym uczuć pocałunku, jesteście zachłanni jak nigdy, czerpiecie z tego ogromną przyjemność. Kto by pomyślał, że to wasz ostatni pocałunek?
            Pogoda ewidentnie wam nie sprzyja, a ty kierowcą jesteś stosunkowo krótko. Po szybach samochodu spływają hektolitry deszczowej wody, mocno ograniczając widoczność. Nie gnasz na złamanie karku, jedziesz spokojnie, zgodnie z ograniczeniami, żaden fotoradar nic by ci nie zrobił. Ale w przestrzeganiu tych zasad jesteś odosobniona, wszyscy inni nie przejmują się przepisami drogowymi. Wymijanie na trzeciego, na podwójnej ciągłej, dla pirata drogowego to norma. Normą jednak nie jest to, że przy tym manewrze z drogi wypada samochód i ląduje na pobliskim drzewie.
            Znasz to uczucie, kiedy budzisz się samotnie w łóżku, kiedy przeczesujesz dłonią pościel, szukając ciepłego i tak dobrze znanego ciała, i czujesz, że tego poranka lepiej byłoby się nie budzić? Promienie słońca oświetlają twoją twarz, normalnie byłby to powód do zagoszczenia uśmiechu na twojej twarzy, lecz teraz czujesz tylko przeszywający ból. Boli cię wszystko: głowa, ręce, brzuch, nogi, żebra, płuca, ale najbardziej boli cię serce. Kobieca intuicja wygrywa z rozsądkiem, wiesz, że on tego nie przeżył, a mina stojącej za szybą niedoszłej teściowej tylko utwierdza cię w tym przekonaniu.
            Nie docierasz na pogrzeb swojej największej miłości, nie jesteś w stanie poruszyć ręką, a co dopiero chodzić. Nie masz już nawet czym płakać, ogarnia cię ogromna pustka, której nic nie może zwalczyć. Nic nie ma już sensu, nie masz dla kogo walczyć. Bardziej, niż wrócić do normalności, pragniesz umrzeć. Kto wie, może dzięki temu znów będziesz z nim? Niejednokrotnie przez głowę przechodzą ci takie myśli, ale nigdy nie masz w sobie wystarczająco dużo odwagi, by przeciąć tę przeklętą rurkę.
            Ludzie mówią, że czas leczy rany. Cóż, fizyczne może i tak, ale nie psychiczne. Ruszać się możesz, ale czynisz to tylko po to, by znaleźć się przed jego grobem i stać tam godzinami, czekając na znak, który nigdy nie nadejdzie. Jak długo można tak wytrzymać? Miesiąc? Dwa? Rok? Ty wytrzymujesz dwa lata, i o dwa lata za długo. Czy telefon od przyjaciela twojego zmarłego narzeczonego to wystarczający pretekst, by zacząć nowe życie?
            Znasz to uczucie, kiedy budzisz się samotnie w łóżku, kiedy przeczesujesz dłonią pościel, szukając ciepłego i tak dobrze znanego ciała, i czujesz, że tego poranka lepiej byłoby się nie budzić? Ja znam aż za dobrze.

Mariusz

            Myślisz, że wiesz, co to ból? Myślisz, że rozumiesz, jaką katorgą jest budzenie się samotnie, bez ukochanej osoby u boku? Myślisz, że znasz uczucia, które towarzyszą człowiekowi, gdy widzi ukochaną osobę, a nie może jej dotknąć?
            Myślisz, że tak. Sądzisz, że niemożność posmakowania ust ukochanej jest najstraszniejszą torturą. Wydaje ci się, że milion razy bardziej wolałbyś choć raz móc poczuć jej dotyk.
            Wstajesz rano, spoglądasz na zegarek i wiesz, że jeszcze chwila i się spóźnisz. Włączyłeś o dwie drzemki budzika za dużo, wbiegasz do łazienki, spoglądasz w lustro. Jesteś niewyspany, masz podkrążone oczy, nie potrafisz rozpoznać swojego odbicia. Kiedyś byłeś pełen energii, wesoły, zawsze uśmiechnięty. Już nie przypominasz dawnego siebie.
            Wskakujesz pod prysznic, żeby się otrzeźwić. Zimna woda działa na ciebie kojąco, po chwili wycierasz się dokładnie, myjesz zęby. Pozornie zwyczajne czynności, a ty odczuwasz przy nich tępy ból w klatce piersiowej. Brakuje dwóch szczoteczek na twojej umywalce, brakuje dwóch ręczników na wieszaku, w koszu na pranie znajdują się tylko twoje ogromne ubrania. Nie zjadasz śniadania, chwytasz tylko w biegu torbę i prędko kierujesz się do samochodu.
            Na treningu zachowujesz się jak zwykle, słuchasz dowcipów kolegów, sam rzucasz żartami jak z rękawa, ale baczne spojrzenia innych uświadamiają ci, że oni wiedzą. Wyczuwają, że nie czujesz się dobrze, chociaż wszystkie czynności wykonujesz poprawnie, z dokładnością co do milimetra. Cała drużyna zyskuje na twoim samopoczuciu, choć nie brzmi to dobrze.
            Nie wracasz do domu. Nie spieszy ci się do niego już od kilku miesięcy, nie lubisz przebywać w nim sam. Wchodzisz do baru i siadasz przy kontuarze. Czekasz dosłownie chwilkę, nim podejdzie do ciebie barman. Przywita się z tobą uściśnięciem dłoni, a następnie wyciągnie spod blatu wypełniony po brzegi kieliszek.
            - Nie pytasz, co zamawiam - stwierdzasz, po czym wypijasz całą zawartość.
            - A po co? - Wzrusza ramionami. - I tak zawsze dostaję tę samą odpowiedź.
            Ma rację. Codziennie po pracy przyjeżdżasz do baru, wypijasz jednego, mocnego drinka, a potem sączysz już sok i rozmawiasz ze swoim przyjacielem. Nie masz nic lepszego do roboty.
            Myślisz, że rozumiesz, jaką katorgą jest budzenie się samotnie, bez ukochanej osoby u boku? Myślisz, że znasz uczucia, które towarzyszą człowiekowi, gdy widzi ukochaną osobę, a nie może jej dotknąć? Ja odczuwam to wszystko. Za każdym razem, gdy przychodzę po syna, a wcześniej za każdym razem, gdy widziałem żonę na sali rozpraw. Życie siatkarskiej rodziny jest wymagające, nie każda kobieta jest w stanie to znieść. Moja druga połówka nie wytrzymała. A ja, pomimo separacji i braku kontaktu, kocham ją ciągle tak samo.

 

~*~

Commi: Dzień dobry, ja mówię to Wam, a Wy możecie powiedzieć Lilianie i Mariuszowi. To będzie coś innego, tak innego, że nawet nie można tego porównywać z wcześniejszymi opowiadaniami. Przede wszystkim tutaj jest Repugnance, która zechciała ze mną współpracować, za co jestem jej niezmiernie wdzięczna. :) Mam nadzieję, że z czasem pokochacie tych bohaterów równie mocno jak ja, że będziecie starali się zrozumieć sytuację Lilki, że polubicie Mariusza, że Rafał będzie pewnego rodzaju łączem między Evil i Mańkiem, a Winiar i reszta Skry dodadzą temu nieco uroku. Nie będzie słodko, nie będzie cukierkowo, nie będzie pospolitej miłości, nie będzie spijania z dzióbków, i najważniejsze: nie będzie melodramatu, którego jak na razie mam dość. Ja osobiście przez tę historię chcę po raz kolejny pokazać, że życie nie jest łatwe i nie wszystko jest oczywiste, a zło czai się za każdym rogiem. W takim czymś czuję się chyba najlepiej. To, przynajmniej w mojej skromnej opinii, będzie miało jakąś głębię. Czy dla wszystkich dostrzegalną? Nie wiem. Z sylwetkami bohaterów warto się zapoznać, może coś więcej zrozumiecie, do Informowanych też zapraszam, zadbajmy o porządek (regularności we wpisach na tym blogu nie przewidujemy)! :)  To by było na tyle z mojego długiego wywodu. Do zobaczenia u mnie i tutaj za jakiś czas!
Repugnance: Również witam się z Wami tego jakże pięknego dnia! Nie wiem, co mogłabym tutaj dodać, jeśli chodzi o sprawy informacyjne, bo Commi całkowicie wyczerpała temat. Wiem za to, że dla mnie ta niezbyt łatwa, nieckliwa i dość skomplikowana historia jest próbą pokazania czegoś zupełnie innego niż do tej pory. Nie tworzyłam jeszcze siatkarskiego opowiadania, opartego na tak prawdziwym, trudnym przesłaniu. Tutaj nic nie będzie łatwe. Przede wszystkim to opowiadanie będzie inne za sprawą mojej współautorki, której bardzo dziękuję za cierpliwość, pomysły i rozmowy. Mam nadzieję, że Wy także zauważycie, że ta współpraca jest bardzo owocna. Do zobaczenia! :)